Бываюць, крый Божа, благія настроі…
Нацягнуцца струны на смутак і боль:
Заплача прырода, заплачуць героі,
У аўтара згубіцца строгі кантроль.

Героі праходзяць тады непрыкметна,
Няма ў іх аблічча, прыгожай хады.
У творы лірычны радок непрыветна
Душу закране адгалоскам нуды.

Людзкая душа не заўсёды спявае,
Пустым застаецца паперы лісток.
А дзе-ж ты, нататка мая чарнавая?
Я чую апошні сігнальны свісток.

З газетнае хронікі злыя навіны:
Піраты ў паветры… Паўстанні… Разбой…
Ці можна смяяцца ў такія хвіліны?
Ці горкі настрой адпадзе сам сабой?

Я ў смутку нямею на гэткім пытанні:
– Чаму часта плодзіцца зло на зямлі,
А людзі маўчаць у душэўным хістанні, –
Насупраць нічога зрабіць не змаглі.

• Максім Багдановіч — Не кувай ты, шэрая зязюля...
• Максім Танк — Ой, не гніце, ветры
• Аркадзь Куляшоў — Элегія
• Пімен Панчанка — Прысніўся сон
• элегія