Ад торбы да кія
Кароткая сцежка.
Мы людзі такія –
Нас грэе суцешка.
Сваё не баронім,
Не прагнем чужога.
І ў граі вароннім
Узгадваем Бога.
Блукаем аблудна,
Ганьбуем Радзіму.
Нас вэндзяць марудна –
Мы ўдзячныя дыму.
Выгнанец-тужынец
Прачнецца ў застудзе.
Нас хваліць чужынец:
Рахманыя людзі!
Апроч дамавіны
Хапае спакусы.
Мы выжыць павінны,
Бо мы – Беларусы!