Можа, кляў гаспадарку: гары яна гарам.
Можа, меў гостры зуб на суседа Кузьму.
І аднойчы, ускіпеўшы, яе ён ударыў,
і яна пакланілася нізка яму.

…І калі на вазок ён падсаджваў другую,
у яе на вачах, як купец на карму, –
адвярнуўся ад слоў: «Як жа я давякую?!»,
і яна пакланілася нізка яму.

А пасля лугавінай, нібы па кіліме,
да сялібы вяртаўся ён цераз зіму,
задыхаўся ад думкі: «А раптам не прыме?…».
І яна пакланілася нізка яму.

• раіса-баравікова/творчасць-раісы-баравіковай
• раіса-баравікова/раіса-баравікова-верш-да-дзяцей
• раіса-баравікова/раіса-баравікова-старэюць-людзі-дрэвы-і-
• раіса-баравікова/раіса-баравікова-барбара-радзівіл
• раіса-баравікова/раіса-баравікова-жыву-і-дзякуй-не-ў-прас