Радок – спадман, ён толькі рамяство,
штуршок да неспакою і сумнення.
Уяўным развярэдзіць хараством,
няспраўджаным апаліць летуценнем.

Я шмат разоў пытала, што ёсць Ты,
ў сяброў сваіх, у птушак, у сумлення…
Ты дадаеш бяздумным пустаты,
разумнікам не дадаеш гарэння.

Ты ў снах маіх гаротніцай крычыш
і дзіўна спакушаеш паднябессем,
арліцаю здаешся на плячы
і б'еш наводмаш салаўінай песняй.

Бываю часта рознаю ў жыцці:
і сейбіткай, і часам пабірахай…
Што ж Ты такое? – зноў пытаю ў птаха,
птах у прастору гулкую ляціць.

1981

• Сучасная паэзія Беларусі
• Матывы і вобразы паэзіі Ніла Гілевіча
• Паэзія Аркадзя Куляшова
• Сучасная беларуская паэзія, яе тэмы і вобразы
• Духоўны свет лірычнага героя ў паэзіі Пімена Панчанкі