Ужо на тры замкі закрыўся жмінда
і недзе перад ложкам ловіць моль,
а па садах згалелых ходзіць крыўда,
я чую — дрэвы скардзяцца на золь.

Слата, слата… а ў позірку чаканне,
бы феерверкам выбухне зіма…
Прымроіцца, як ясны дзень, каханне,
цьфу на яго! Яно заўжды чума.

Гартае свет турбот будзённых кнігу,
нямала ў ёй старонак для мяне,
і круціць лёс, нібы разводдзе крыгу,
не сплю…. Чакаю сонейка ў акне.

1987

• раіса-баравікова/творчасць-раісы-баравіковай
• раіса-баравікова/раіса-баравікова-старэюць-людзі-дрэвы-і-
• раіса-баравікова/раіса-баравікова-барбара-радзівіл
• раіса-баравікова/раіса-баравікова-жыву-і-дзякуй-не-ў-прас
• раіса-баравікова/раіса-баравікова-верш-да-дзяцей