Бясследна нішто не міне,
Гісторыя слова адродзіць.
Ты – мост,

па якім да мяне

Мінуўшчына ў госці прыходзіць.

Мільгаюць старонкі твае –
I мы размаўляем з вякамі,
I продак да нас дастае
Радкамі, нібыта рукамі.

Учора і сёння –
Штодня –
У люты мароз і ў адлігу
Стварае людская радня
Жыцця непаўторную кнігу.

Мы пішам адменным пяром,
Што ўручана родным народам.
Пілот у нябёсах –

крылом,

Араты на полі –

нарогам.

Мы – словы такога пісьма,
Якое ў вяках не сатрэцца.
Ты – мост,

па якім нездарма

Іду я з патомкам сустрэцца.

Крыніца: Макаль П. Выбраныя творы. У 2-х т. Т. 2. Вершы; Драматычныя паэмы. -– Мн.: Маст. літ., 1982, - 271 с.

• пятрусь-макаль/пятрусь-макаль-смак-яблыка
• пятрусь-макаль/творчасць-петруся-макаля
• пятрусь-макаль/пятрусь-макаль-поле-поле
• пятрусь-макаль/пятрусь-макаль-два-кубкі
• пятрусь-макаль/пятрусь-макаль-табе-бацькоўская-зямля