З нас кожны памыляцца можа,
На сэрцы горыч ды імжа.
Здаваўся сябра мне прыгожым
І гэткім чыстым, як сляза.

Калі ж пазнаў бліжэй, без меры
Узбунтаваўся розум мой, –
Увесь ён з бруду і кар’еры
За прыгажосцю паказной.

Я вельмі рады развітанню,
Але цяжар яшчэ нашу, —
Хаджу атручаны дазвання,
Бы нехта плюнуў у душу.

• Матывы і вобразы лірыкі Петруся Броўкі
• Пятрусь Броўка — Кропля
• Пятрусь Броўка — Кастусь Каліноўскі
• Творчасць Петруся Броўкі
• Пятрусь Броўка — Зямля Беларусі (Урывак з паэмы "Беларусь")