Пятрусь Броўка — Запаветнае

Да роднай зямлі
Я навечна прырос
Карэннямі сосен усіх
I бяроз.

Як вецер у буру
Б’е ў вокны і дах,
Так сэрца маё
Неспакойна ў грудзях.

Як ранне вясною
Іскрыцца расой,
Так нівы я ў горы
Абсыпаў слязой.

Як шчасце між бору
Пабачыць мой зрок, –
Здаецца, ўздымаюся
Я да аблок.

Тады заспяваю,
Забыўшы бяду,
I, як па вясёлцы,
Да сонца іду.