Запозненаю дзікаю ажынай
Узаемнасць наша дзёрзка расцвіла.
Мы ж бачылі,
Што лучная сцяжына
Па-за шляхамі нашымі была.

Мы ж разумелі,
Што блакітнай грывай
Праменны далягляд
Не нас
Заве.
І ўсё-ткі безразважна,
Як з абрыва,
Зрываліся ў наш
Невымоўны верш.

«Чакай. Кахай».
Кахаю.
І чакаю.
На самаце.
Сярод людзей.
Цяпер
Само паветра дасканала знае,
Як ім балюча дыхаць
Без цябе.

1978

• ніна-мацяш/ніна-мацяш-калыханка-маме
• ніна-мацяш/ніна-мацяш-дажджынка
• ніна-мацяш/ніна-мацяш-бязладная-размова
• ніна-мацяш/ніна-мацяш-незалежнасць
• ніна-мацяш/творчасць-ніны-мацяш