Як слаўна, як хораша ўранку
На ўзлессі вясновай парой!
I хлопчык прыбег на палянку:
Ён чуецца тут як герой.

Нічога смяльчак не баіцца:
Ён мае арэхавы прут,
Каб нават ад воўка адбіцца,
Калі той надарыцца тут.

Вось бачыць ён яркую зёлку,
Памкнуўся яе сашчыкнуць –
Ды ўгледзеў на зёлцы кароўку,
Што божай адвеку завуць.

Паўзе яна ўгору няспешна,
Занятая справай сваёй.
Любуецца хлопчык уцешна
I лічыць «радзімкі» на ёй.

Кароўка у кропачках дробных
Спакойна былінку хіне:
– Я знаю: ты добры, ты добры
I ты не пакрыўдзіш мяне!..

• Ян Баршчэўскі пра ўваскрэсенне душы і перамогу чалавека над злом
• Міхась Кавыль — Чалавек
• рэкі-і-людзі
• чалавек-і-прырода
• духоўнае-багацце-чалавека-ў-паэме-новая-