Чаму так згадваем былое,
Свае ранейшыя часы
На той, што на схадку, палове
Жыццёвай нашай паласы?

Да золкіх росаў дотык босы
Або, калі ўжо дзень патух, –
То гуд чмяля сумнагалосы,
Ці прыгуменны рай бярозы,
Ці бессмяротны хлебны дух.

Нібыта толькі й разгарнення,
Нібыта толькі й захаплення,
Што ў несур’ёзнай той журбе…
Але ж і болей чым імгненне
Не прыме вечнасць ад цябе.

• Творчасць Міхася Стральцова
• Біяграфія Міхася Стральцова
• Міхась Стральцоў — Сена на асфальце
• Міхась Стральцоў — Адзін лапаць, адзін чунь
• Міхась Стральцоў — На чацвёртым годзе вайны