Спалошлівы прывід
Астатняе выгнанніцы-вясны.
У дзікарослых травах краявід. Стаю,
Жыццё, каля тваёй труны.

Запаліць вечар свечкі дрогкіх зор,
Тугой жалобнай загалосіць ноч.
Мярлінны смутак крылы распасцёр,
Ступае смерць абсягамі наўзбоч.

А я стаю над колішнім жытлом,
Нязгодны з чорнай явай небыцця.
І сцены хаты дыхаюць цяплом –
Астачаю мной знанага жыцця.

Я колькі раз у звоне дзён былых
Патоліў сэрца супачынам тут,
Калі стаёным быў мой кожны ўздых

Ад першых чар дзявочых – ад пакут.
Вітаў світанне ў шыбіне акна
І чуў, як кроў гарачая гудзе.

Крыніца: Мой боль вырастае да зор… : чарнобыльскія вершы / Мікола Мятліцкі. – Мінск: Беларуская навука, 2016. – 428 с.

• алесь-пісьмянкоў/алесь-пісьмянкоў-1986
• пімен-панчанка/пімен-панчанка-аб-самым-смачным
• іншае/сучасная-літаратура-беларусі/тэма-чарнобыля-ў-беларускай-паэзіі
• артур-вольскі/артур-вольскі-боль-чарнобыля
• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-санеты-чарнобыля