Абходзіць верасень лясы
З няпамятных часоў.
Тырчаць-тапырацца вусы
З блакітных верасоў.

Таемнай сцежкаю ідзе
Пад ветру спеўны свіст.
Блішчыць у доўгай барадзе
Зжаўцелы першы ліст.

Калі ж прыстане ідучы, –
Зацемніцца прастор.
Успыхне зырка на плячы
Карзіна вабных зор.

Кіруе светам цішыня
Пад сховаю начы.
І будзе верасень да дня
Дары свае лічыць.

Рукой вятрыстай вытра пот,
Прылёгшы на спачын.
І кіне з вышы ў мох балот
Сузор’і журавін.

• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-яніха
• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-усмешка-джаконды
• мікола-мятліцкі/творчасць-міколы-мятліцкага
• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-чаканне-сонца
• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-бяссмертнік