Не знаю, ці хмары развеюцца.
Шторм цягне з сабой цемру волакам,
Разбіўшы пасудзіну месяца
На рыфах грымотнага воблака.

Не знаю, ці я змагу выстаяць
Да золаку, штылю світальнага
І ці дабяруся да прыстані –
Свайго маяка ўратавальнага.

Хоць, можа, і на родным беразе
Сустрэнуць, забытага, каменем.
Я мушу вярнуцца хоць ветразем,
Хоць птушкай на крылах параненых.

• максім-танк/ідэйны-змест-паэмы-максіма-танка-люцыян
• максім-танк/жыццё-і-творчасць-максіма-танка
• максім-танк/матывы-і-вобразы-паэзіі-максіма-танка
• максім-танк/давераснёўская-творчасць-максіма-танка
• максім-танк