Прынадна вочы ззяюць да мяне;
Чароўна усміхаючыся, губы
Адкрылі буйныя бялеючыя зубы…
Ласкавы шэпт… Гарачай хваляй мкне

Кроў к сэрцу маяму. Мана ўсё або не?
Ці верыць мілым абяцанкам любы?
Мо гэта жар, пылаючы для згубы,
Хавае сцюжу пад сабой на дне?

Так, іншы раз, над соннаю зямлёю
Агністаю дугою залатою
Прарэжа цемень яркі метэор.

Гарыць ён, іскры сыпе і нясецца,
Бліскаючы мацней ад ясных зор, –
А ў глыбіні халодным астаецца.

• Янка Купала — Для зямлі прадзедаў маіх...
• санет
• Максім Багдановіч — Санет (Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...)
• Максім Багдановіч — Санет (Замёрзла ноччу шпаркая крыніца...)
• вянок-санетаў