Гэта старая версія дакумента!

Максім Багдановіч — Возера

Стаяў калісь тут бор стары,
І жыў лясун у тым бары.
Зрубалі бор – лясун загінуў.
Во след яго ад той пары:
Сваё люстэрка ён пакінуў.

Як у нязнаны свет акно,
Ляжыць, халоднае, яно,
Жыццё сабою адбівае
І ўсё, што згінула даўно,
У цёмнай глыбіні хавае.

Падобныя старонкі

свіцязь
навальніца-на-возеры
самае-глыбокае-возера
на-беразе-нарачы
лясное-возера