Ёсць першабытна-дзікая краса
У ціхай свежасці кутка ляснога,
Дзе ні згрызот, ні звяг, ні вока злога,
Дзе кожная расінка, як сляза.

Танцуе ў змроку сонечны прамень.
Ён за далёкай хмарай нарадзіўся,
Ён у бязмежнай пушчы заблудзіўся
І дажывае свой апошні дзень.

Ён прамільгне вавёркай па сасне,
Асвеціць мох панылы і жаўтлявы,
Разбудзіць птушку, скоціцца на травы,
На вуснах кветкі вечным сном засне.

• зімовы-начлег
• чалавек-і-прырода
• крыштальны-звон-бяроз
• Карціны роднай прыроды ў паэме «Новая зямля». Жанравыя асаблівасці паэмы
• беражыце-прыроду