Як у сваё прызванне вера,
Як чысты голас з нематы,
Прысніцца Эйфелева вежа
Ці ленінградскія масты.
І ты, такі усхваляваны,
Пад зорным мроістым дажджом
Стаіш, як непабудаваны
І невядомы людзям дом.
За прыгажосцю ў край няблізкі
Імчыш. На Марс ляцець гатоў!
А пад нагою камень Мінска,
Якому тысяча гадоў.

• леанід-дайнека/леанід-дайнека-меч-князя-вячкі
• леанід-дайнека/леанід-дайнека-жалезныя-жалуды
• леанід-дайнека/творчасць-леаніда-дайнекі
• леанід-дайнека/леанід-дайнека-след-ваўкалака
• леанід-дайнека/леанід-дайнека-вячка-1224-год