Я — раб паэзіі. I ўсё ж надзіва
Шчаслівы, што — як вязень ланцугом
Прыкуты сваёй мовай да Радзімы
I разам да сусвету усяго.

Што ўсё часцей я адчуваю змову
Душы і сэрца з забеллю бяроз…
Што апраўдае?

Апраўдае мова,

Якую маці вышаптала скрозь,
Мой лёс гадаючы…

• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-мова
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-верш-паэзія
• леанід-галубовіч/творчасць-леаніда-галубовіча
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-людскою-разумнаю-воляй
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-дзяцінства-пачынаецца-з