Адступаюць лясы.
Высыхаюць балоты.
Усё меней красы –
Усё больш адзіноты.

З дбайным сумам глядзяць
Землякі-хлебаробы
На сваю сенажаць,
На свае агароды…

Чалавек – уладар,
Бог прыроды і знаўца,
Толькі ўсё ж гаспадар
Яшчэ дрэнны, прызнацца.

…Мазалі да крыві,
Кроплі вечнага поту…
Трошкі больш бы любві
Нам яшчэ да работы.

• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-я-раб-паэзіі
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-верш-паэзія
• леанід-галубовіч/творчасць-леаніда-галубовіча
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-мова
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-людскою-разумнаю-воляй