Мы хочам зразумець галактык мову.
А хто мне скажа,
думае аб чым
Сцяжынка ў полі,
спелы бор сасновы,
Рачулка,
што прыцмоквае ўначы?
Хто разгадае слёзы шэрай кані?
Хто расшыфруе для маёй душы
Аленя закаханага рыканне
І салаўіны цёхкат у цішы?
Свае званы пагойдваюць азёры.
Звініць гаёў кастрычніцкая медзь…
Мы слухаем маўклівае міжзор’е,
А блізкіх нам не можам зразумець.
Крыніца: Бураўкін Г. Выбранае: 1955-1995: Вершы, паэмы, казкі, песні. – Мн.: Маст. літ., 1998. – 382 с.