Не залаты зусім,

не срэбны,

Быў на табе заўсёды ўбор
Звычайны самы,

самы зрэбны –

Зялёны луг ды сіні бор,
Каля дарогі жыта ў полі,
Вярба старая ля ракі
Ды ў жоўтым восеньскім прыполе
Рабін даспелых аганькі.

Ты не сляпіў вачэй.
Быў просты
Ва ўсе вякі твой родны ўзор:
Гаёў бялюткая бяроста,
Густы блакіт лясных азёр,
I лён, зусім як неба, сіні,
I ўсе ў рамонках берагі…
Мой беларускі,

мой адзіны

Край ад калыскі дарагі…

1966

• свой-край
• Авяр’ян Дзеружынскі — Я спяваю, ты спявай!
• мой-край
• святло-радзімы
• Васіль Зуёнак — Будучыня