Гэта старая версія дакумента!

Віктар Гардзей — Незабудкі азёр

Ля ціхай затокі на плёсе
Ёсць шчасце згадаць аб любві.
Сваіх я не высушу вёсел –
Плыві, мая лодка, плыві!

Крычаць патрывожана гусі
У мройны азёрны разліў.
А карта маёй Беларусі –
Як луг, што блакітна зацвіў.

Ля Браслава звоняць крыніцы.
Азёры Наддзвіння бруяць.
І вербы схіляюцца ніца,
І вёслы, і вёслы блішчаць.

Якая ж нязнаная сіла
І вабіць сюды, і заве,
Дзе Нарач нябёсы ўтапіла,
Дзе Свіцязь плюскоча ў траве.

Запеў пастушковае дудкі
Ля плёсаў яшчэ не замёр.
І росна цвітуць незабудкі
Маіх беларускіх азёр.

Падобныя старонкі

віктар-гардзей/віктар-гардзей-падарожжа-ў-цельшына
віктар-гардзей/віктар-гардзей-лясная-трывога
віктар-гардзей/віктар-гардзей-старыя-жорны
віктар-гардзей/віктар-гардзей-каламутная-вада
віктар-гардзей/віктар-гардзей-бедная-басота-урывак