Схіляецца ніва да самай зямлі,
У кветках паснулі ад спёкі чмялі,

На лапах замшэлых калышацца бор,
І пахам дурманіць духмяны чабор.

Як добра стаміцца ад цяжкіх дарог,
Схіліцца ў знямозе пад елку на мох

І слухаць так прагна, і соладка сніць,
Як срэбны жаўрук над палямі звініць.

Хвалюецца жыта у спелай красе,
Чмель з вусаў пылок асцярожна трасе…

Зямля залатая з цяжарам палёў
І з пошумам рэчак і цёмных бароў,
Паслухай маленькага сэрца любоў!

• беражыце-прыроду
• Карціны роднай прыроды ў паэме «Новая зямля». Жанравыя асаблівасці паэмы
• зімовы-начлег
• чалавек-і-прырода
• крыштальны-звон-бяроз