(з апавядання «Сцёпка»)

Я і Сцёпка ідзём па лясной дарозе. Мы спяшаемся на Сітняговае возера. Вельмі рана. Хутка ўзыдзе сонца.
Падыходзім да возера.
Сцюдзёнае і ружовае, спакойна стыне яно пад ранішнім, такім жа ружовым небам. Пасохлае трысцё на ўзбярэжжы пасерабрыў іней.
Узыходзіць сонца. Быццам залатым дажджом сыпанула па зямлі. Усё адразу ажывае, зіхаціць і прыходзіць у рух. Возера, растварыўшы ў сабе фарбы зары, успыхвае сінявой.
Сцёпка сцішаны і ўсхваляваны. Мабыць, упершыню ў жыцці ён бачыць такую раніцу.

• васіль-хомчанка/васіль-хомчанка-дзве-дашы
• васіль-хомчанка/васіль-хомчанка-звон-пад-зямлёй
• васіль-хомчанка/васіль-хомчанка-білеты-у-цырк
• васіль-хомчанка/васіль-хомчанка-яблык
• васіль-хомчанка/васіль-хомчанка-янкава-рукавічка