Васіль Зуёнак — Такі быў знак…
Гербы кавалі шляхта і князі,
Каб дрэва радаслоўнае адзначыць,–
Тады і слава будзе на мазі,
І справа будзе абяцаць удачу!
Пад іх аховай зборышча гуло
На сейміках ад пыхі засцянковай,
На гетмана якраз
акрас было
У захудалым гербе шляхцюковым.
Не трапіў у гербоўнік гэты знак,
І на шчытах не красаваўся слынных,
І роду ён не знатнага –
аднак:
Стаўляў яго першадрукар Скарына.
Гравюру тонкую выводзіла рука –
Глядзі, люд паспаліты, і кумекай:
У промнях сонца – рог маладзіка:
Як фас і профіль твару чалавека.
Адны казалі: «Гэта ноч і дзень,
Святло і цемра…»
Іншыя: «Францыску
Карцела перадаць зацьмення цень
У год, калі сустрэўся ён з калыскай…»
Мабыць, і так… Але хутчэй за ўсё
Быў маладзік хвіліны думнай знакам,
Што па начах бяссонна мы нясём
Пад спаконвечным кругам Задыяка.
А сонца – сімвал светлы пачуцця
І прамяністы поўдзень летуценняў.
Аблічча двухадзінае жыцця –
Развагі холад і агонь натхнення.
Прыгледзьцеся – заўсёды на мяжы,
Дзе сонечныя вусны, месяц ззяе:
Найперш падумай, а пасля скажы,–
І вучыць ён і перасцерагае.
Затое вочы ў сонца – нібы крык,
Яны ляцяць, як гукі роднай мовы.
І здаўся ўрэшце месяц-маладзік,
І адхінуўся, каб лунала слова!
На той выяве герб – аўтапартрэт:
Друкар Скарына ў сонечным абліччы
Дыктуе веку новы запавет,
Парушыўшы біблейскі строгі звычай.
Такі быў знак. Ён з Полацкай зямлі
Пайшоў у свет, зламаў маўчання крыгі.
Цябе мы – як надзею – збераглі,
Скарынінскае сонца, наша кніга!
Крыніца: Зуёнак В. Вызначэнне: Вершы. Мн.: Маст. літ., 1987. – 167 с.