З вечара і да відна
Усё заве мяне яна.
На хвілінку б сціхла хоць:
– Уставай! Ідзі палоць!

Я пайду злаўлю яе,
Бо гнязда ж яна не ўе
Ні ў дупле і ні ў галлі,
Зробіць ямачку ў раллі,
Высцеле травою –
Вось і ўсе пакоі.
Да зямлі ўсё туліцца,
Дзюбай жыта чэша,
А лятаць лянуецца,
Болей ходзіць пеша.

Я ўсё жыта абышоў
І гарахавішча,
Хітрай птушкі не знайшоў –
Днём яна не свішча.
Як нямая цэлы дзень,
А як ляжа ночы цень,
Выйдзе першая зара,
Закрычыць тады яна:
– Спаць пара! Спаць пара!
А сама не спіць адна
Аж да самага відна.

• Васіль Вітка — Слова
• Васіль Вітка — Трывога ў Ельнічах
• васіль-вітка
• Васіль Вітка — Ружа і штык
• Клаўдзія Каліна — Жнівень