Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:анатоль-вярцінскі:анатоль-вярцінскі-аналіз-творчасці [2025/08/23 15:41] – vedybeadmin
+++ творы:анатоль-вярцінскі:анатоль-вярцінскі-аналіз-творчасці [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 10: / Радок 10: @@
 Затое, калі такі момант наспеў, мы пазналі паэта цікавага, яркага, актыўнага, мэтанакіраванага ў выяўленні сваіх мастакоўскіх прынцыпаў. Вярцінскі ўпарта выяўляў сваё творчае "я". Таму не выпадковы, мусіць, той юнацкі максімалізм, якога прытрымліваецца дагэтуль паэт. I не выпадковае гэтае, як дэвіз: "Жыць — значыць дзярзаць!" Анатоль Вярцінскі адваяваў у жыцця права быць паэтам.\\
 І не выпадкова ён дзеліць людзей на герояў і не герояў, на праметэяў і непраметэяў. Дзярзаць! Хіба можна сябе прыкаваць "да скалы ўласнага страху"? Сярэдзіны не бывае, кампрамісы і так званая жыцейская мудрасць: "Хочаш жыць у святле і цяпле — сам здабывай агонь для сябе" — вядуць да змізарнення, знішчэння чалавечай асобы.\\
-"Жыць — значыць дзярзаць!" Не выпадкова гэтыя словы-праграма з'явіліся менавіта ў вершы, прысвечаным [[litpers>міхась-лынькоў|Міхасю Лынькову]]. Яны гучаць абяцаннем, клятвай. І гэты свой галоўны прынцып жыцця і творчасці Вярцінскі сцвярджае настойліва, з кнігі ў кнігу, даводзячы ўсім і самому сабе, што жыццё як інертнае існаванне — не жыццё, толькі прывід яго.\\
+"Жыць — значыць дзярзаць!" Не выпадкова гэтыя словы-праграма з'явіліся менавіта ў вершы, прысвечаным [[постаці/міхась-лынькоў|Міхасю Лынькову]]. Яны гучаць абяцаннем, клятвай. І гэты свой галоўны прынцып жыцця і творчасці Вярцінскі сцвярджае настойліва, з кнігі ў кнігу, даводзячы ўсім і самому сабе, што жыццё як інертнае існаванне — не жыццё, толькі прывід яго.\\
 Бескампраміснае асуджэнне маральнай уступчывасці, трошкі нават дэкларацыйная грамадзянская актыўнасць, падкрэсленая дыскусійнасць, але разам з тым імкненне ўвесці ў зваротак абагульненыя катэгорыі, якія не так часта "эксплуатуюць" у сваёй творчасці беларускія паэты, напружаная эмацыянальнасць— усё гэта садзейнічала поспеху Анатоля Вярцінскага. Ён востра адчуў рытм часу, змог быць асабліва паслядоўным у яраснай адкрытасці, разлічанай на імгненнае ўспрыняцце — і неяк адразу; пасля зацягнутага старту, з сярэдзіны 60-х гадоў стаў адным з вядомых паэтаў Беларусі.\\
 Імкнучыся да высокага ідэала, паэт заўсёды адчувае адказнасць за свае ўчынкі, за ўчынкі іншых, за ўсё, што адбываецца ў свеце. А сапраўднасць ідэалаў, сцвярджае ў адным са сваіх вершаў паэт, вывяраецца часам:
@@ Радок 42: / Радок 42: @@
 Каханне, па Вярцінскаму, вечнае і абавязковае звяно ў неперарыўнай сувязі часоў і з'яў. Каханне — святочнае светаўспрыманне, калі звініць шчасцем паветра, калі свет добры і шчыры. Каханне — карагод радасці, у якім кружыцца ўсё, што навокал,— дрэвы, неба, сонца, вясельны тлум прыроды ("Той год незвычайны"), калі "прагнуць душы святла спатканняў і баяцца імглы адзінот..." ("Што казалася, што адбывалася...").\\
-Жанчына для [[slounik>вобраз-лірычнага-героя|лірычнага героя]] паэта — стыхія. Багіня. Як дуд, у адчужэнні ад нудотнай мітусні, прыходзіць да героя адкрыццё: жанчына, якая побач з ім, увасабляе гармонію сонца і мора, вялікае хараство зямнога быцця: "Жанчына і мора? Дзве вольных стыхіі", "Жанчына і сонца! Хіба вас падзеліш?" Па-рыцарску малітоўнае пакланенне чуецца ў словах паэта: "Жанчына і сонца!.. Хай свеціцца дзень ваш!"\\
+Жанчына для [[слоўнік/вобраз-лірычнага-героя|лірычнага героя]] паэта — стыхія. Багіня. Як дуд, у адчужэнні ад нудотнай мітусні, прыходзіць да героя адкрыццё: жанчына, якая побач з ім, увасабляе гармонію сонца і мора, вялікае хараство зямнога быцця: "Жанчына і мора? Дзве вольных стыхіі", "Жанчына і сонца! Хіба вас падзеліш?" Па-рыцарску малітоўнае пакланенне чуецца ў словах паэта: "Жанчына і сонца!.. Хай свеціцца дзень ваш!"\\
 Лірычнага героя "Паэмы мора" вечная стыхія прымушае выявіць для сябе многія ісціны. I убачыць як упершыню прыгажосць жанчыны, 1 адчуць сваю супрыналежнасць да стыхіі мора, да яго вечнай мудрасці. I паспрабаваць спасцігнуць самога Сябе, Жыццё, Час, вечныя і вялікія катэгорыі маралі і чалавечага хараства.\\
 Хаця настроі гэтыя ў паэме прыходзяць не знянацку. Гэта, мне здаецца, сталая настроенасць Вярцінскага — прыслухацца да высокай цішыні вечнасці, адчуць існаванне часу ў прасторы чалавечых страсцей і думак, спасцігнуць сэнс сапраўднага, аслабаніць сябе ад марнай мітусні, каб