Яшчэ не скончана дарога
І хочаш думаць аб зямным.
Не пакідай мяне, трывога,
Будзь спадарожнікам маім.

Ты дай адчуць дыханне хмары,
З якою едзе градабой,
Пазнаць між радасных на твары
І тых,

хто з смуткам і журбой.

Каб без разліку і без платы
Падаць руку таму,

хто брат,

Бо незваротныя ёсць страты,
І сам я чымсьці вінават.

Былі б сягоння мы намнога
І прыгажэй,

і маладзей,

Каб паважалі больш, чым бога,
Для нас народжаных людзей.

Трымаю споведзь, не маленне,
Бо і сябе я не бярог.
І мой суддзя – маё сумленне
Прад даллю будучых дарог.

Не папрашу ў яго амністый,
Ні парушынкі не ўтаю,
Хачу абноўленай і чыстай
Аддаць людзям любоў сваю.

1963 г.