Сёння вясна красуецца, ажыўляючы зімовую прыроду.

Буйныя ветры, ціха павяваючы, песцяць і гадуюць плады.

I зямля, жывячы насенне, родзіць зялёную траву…

З малення Кірылы Тураўскага

Прыгінае і самых высокіх
Да зямлі вечны цяжар гадоў.
I цішэюць,

цішэюць крокі

I людзей і старых гарадоў.

Як прысеў ты, драўляны горад!
З крэктам з замкавай споўз гары.
I стагоддзі з табой не гавораць,
Як калісьці маглі гаварыць.

I за сценамі замка не радзяць,
Як прыняць з Егіпта гасцей.
А на колішнім княскім пасадзе
Бульба расце.

Покуль сала княгіня смажыць
(Пах яго заваёўвае дзень),
З камунальных харомаў княжыч
Па каня з аброццю ідзе.

Бы праз сон,

праз гады сваю веліч

Слухае горад стары,
Як над ім,

над стольным,

звінелі,

Нібы песня, званы ўгары.

А таму,

калі сонца прагляне

I ўдзяўбнецца промнямі ў снег,
Як продкі, спавядаюцца тураўляне
Вясне.

Хоць і вёснаў мінула багата,
Толькі ў Тураве,

як і тады,

Зямля атуляе і корміць зярняты,
Каб радзіць,

як даўней,

плады.

Крыніца: Сіпакоў Я. Выбраныя творы. У 2 т. Т. 1. Паэзія / Прадм. Л. Ламекі. – Мн.: Маст. Літ., 1995. – 431 с.

• максім-танк/максім-танк-ой-не-гніце-ветры
• элегія
• пімен-панчанка/пімен-панчанка-прысніўся-сон
• максім-багдановіч/не-кувай-ты-шэрая-зязюля
• аркадзь-куляшоў/аркадзь-куляшоў-элегія