Гэта старая версія дакумента!

Янка Журба — Над Дзвіной

Імчыць шумліва свае хвалі
Рака Заходняя Дзвіна,
Нясе ваду далёка ў мора,

Паважна коціцца яна.

За хваляй хваля набягае
На шэры жвірысты пясок
I рассыпаецца з шуршаннем,

Нібы бурлівы ручаёк.

Увесь дзень кані-рыбаловы
Галосяць, быццам на бяду;
А часам сумныя крыкунні

Ляцяць каменнем у ваду.

Шмат клопату ў крыклівых птушак:
Ім трэба рыбку тут схапіць.
Во бліснуў акунёк зялёны –

I ўцёк, каб далей вольна жыць.

Парой і ястраб зашнуруе:
Ён хоча птушку тут злавіць,
Над блонню з ніцымі кустамі,

Але ізноў удаль ляціць.

Звіняць у небе песні птушак.
На беразе па-над Дзвіноіі,
Цяністы, стромкі і маўклівы,

Бы ў зморы, бор стаіць сцяной.

Малюнак пышны вабіць вочы:
Наўкол прыгожасць і святло,
Прырода ўцехаю красуе,

Бо лета яснае прыйшло.

1909

Крыніца: Журба Я. Роднае: Лірыка. – Мн.: Маст. літ., 1980. – 144 с.

Падобныя старонкі