Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:янка-брыль:янка-брыль-надпіс-на-зрубе [2025/08/23 15:45] – vedybeadmin
+++ творы:янка-брыль:янка-брыль-надпіс-на-зрубе [2025/08/23 15:58] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 7: / Радок 7: @@
 ====== Янка Брыль — Надпіс на зрубе ======
-Апавяданне "Надпіс на зрубе" было напісана [[litpers>янка-брыль|Янкам Брылём]] у 1958 годзе (неўзабаве пасля XX з'езда партыі) у час так званай адлігі. Галоўнае ў гэтым невялікім творы — паэтызацыя простых чалавечых радасцей, жыцця ва ўсіх яго складаных праявах. Герой апавядання —былы рыбак дзед Астап Вячэра, якога называюць "каралём вугроў", бо быў майстрам па лоўлі гэтай рыбы, — чалавек звычайны, і ў той жа час неардынарны, фізічна і духоўна прыгожы волат беларускай зямлі.\\
+Апавяданне "Надпіс на зрубе" было напісана [[постаці/янка-брыль|Янкам Брылём]] у 1958 годзе (неўзабаве пасля XX з'езда партыі) у час так званай адлігі. Галоўнае ў гэтым невялікім творы — паэтызацыя простых чалавечых радасцей, жыцця ва ўсіх яго складаных праявах. Герой апавядання —былы рыбак дзед Астап Вячэра, якога называюць "каралём вугроў", бо быў майстрам па лоўлі гэтай рыбы, — чалавек звычайны, і ў той жа час неардынарны, фізічна і духоўна прыгожы волат беларускай зямлі.\\
 "Найпрыгажэйшым бывае чалавек тады, калі ён не ведае пра гэта, калі ён не бачыць самога сябе", — зазначае аўтар, перад тым як апісаць воблік дзеда. "Прыгожая была гэта шэрая, вельмі жыццёвая, натуральная прастата, гэтая яшчэ ўсё не растрачаная сіла, якую і не высушылі, і не прыглушылі дзевяць дзесяткаў больш катаржных, чым радасных, гадоў. Прыгожы быў позірк светла-блакітных вачэй пад густымі, сівымі брывамі, вачэй адкрытых і чыстых, як само бясхмарнае неба, паўторанае ў крынічным люстры бяскрайняга возера. Прыгожы быў, урэшце, увесь гэты звычайны, будзённы малюнак: вялікая чорная лодка на вадзяной пустыні, у лодцы — шэры дзед і светленькая ўнучка, а за кармой, на буксіры, — доўгае сасновае бервяно і яшчэ даўжэйшы трохкутнік растрывожанай вады".\\
 Сасновае бервяно дзед цягне з уласнага двара на будаўніцтва дома свайму ўнуку сіраце Міхаську. Старога абурае і злуе безгаспадарлівае знішчэнне навакольных лясоў, паўсюднае раскраданне прыродных багаццяў. Аднак сам ён не можа пайсці супраць свайго сумлення і ўзяць чужое, нават, калі разумее, што з яго дачкой і ўнукамі паступаюць несправядліва, не даючы ім лесу на будаўніцтва.\\