Свеціць мне зорка з бяздонных глыбінь.
Вечнае неба таемна-прыгожа.
Есць нейкая сувязь, няспынная плынь,
Толькі ім назвы, імя не знаходжу.

Ласкава кажа мне зорка: спачынь!
Ах, мой вандроўнік, суцішся, нябожа!
Носіш ты ў сэрцы жальбу далячынь,
Атам журботны ў святым падарожжы.

Светлая зорка, ты ярка гарыш,
Одум мой горкі ўзнясі ты на крыж,
Мне ж падары ты радасць спакою!

О, не, ты далёка, халодны твой жар.
Вечар мой нікне под полагам хмар.
Арфа разбіта – чыею рукою?

• Вянок санетаў
• максім-багдановіч/максім-багдановіч-санет-замёрзла-ноччу-ш
• максім-багдановіч/максім-багдановіч-санет-паміж-пяскоў-егі
• Санет
• янка-купала/янка-купала-для-зямлі-прадзедаў-маіх