Маці ў службу выпраўляе
Родную дзяціну,
Выпраўляючы, хавае
Горкую слязіну.
– Будзь паслушная, дачушка, –
Навучае матка,
– Дагаджай чужым ты, служка,
Ды цярпі, дзіцятка!
Не адзін раз твае вочкі
Заплывуць слязою.
Твая доля цямней ночкі –
Цяжка быць слугою!
Бо не ўважыць чужаніца
Ручак тваіх белых,
Поту выльецца крыніца
З шчочак загарэлых.
Ўстанеш летам раней зоркі,
Пойдзеш перша ў поле…
Ох, дачушка, хлеб твой горкі,
Горка твая доля!
Маці дочку разважае,
Сябе цешыць стара,
Жаль да сэрца падступае,
Як чорная хмара.
Вось дзяўчына ўжо гатова,
Пакідае хатку.
– Ну, матулька, будзь здарова!
І цалуе матку.
– Ну, бывай!.. – І не ўтрывала
Бедная матуля.
Жаль слязамі ёй прарвала,
Твар да дочкі туліць.
Выйшла маці ўслед за ёю,
Стала ля парогу
І, падпёршы твар рукою,
Зорыць на дарогу,
На дарогу-пуцявіну –
Там яе Гануля, –
Ды за слёзкаю слязіну
Роніць-лье матуля.
Доўга матка так глядзела,
Дочку праважала,
Покі хустка яе бела
З вочак не прапала.
1908