Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:якуб-колас:трылогія-на-ростанях-кніга-трэцяя-на-рос [2025/08/23 15:45] – vedybeadmin
+++ творы:якуб-колас:трылогія-на-ростанях-кніга-трэцяя-на-рос [2025/08/23 15:54] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 17: / Радок 17: @@
 Калега Лабановіча Анцыпік быў па сутнасці чалавекам бясшкодным, у жыцці кіраваўся асноўным правілам: не чапай ты мяне, і я цябе не зачаплю. На пытанне Лабановіча, якія ў яго планы на будучае, адказаў: «А я аб гэтым і не думаю. Мае правіла: сядзі ціха і не рыпайся, а стануць прыціскаць, збярыся неўзаметку ды бяжы ў іншае месца». Вялікага страху зазнаў Анцыпік, калі ўпадабаў дачку ахмістрыні Ганну Карлаўну, а тую меў на воку і станавы прыстаў і, каб адвадзіць суперніка, вырашыў прышыць яму нейкую долю крамолы. І Лабановіч дапамог яму на некаторы час знікнуць з Верхані.\\
 Пісар Васількевіч апантаны трыма страсцямі: прагай да выпіўкі, рэўнасцю да сваёй жонкі і нянавісцю да кадэтаў. Усёй сваёй чарнасоценнай душой узненавідзеў Васількевіч і Лабановіча. А. Уладзімір загадаў Лабановічу паказаць яму свае вочы, а паглядзеўшы, устанавіў: «Вочы як вочы! А вось пісар кажа, што ў тваіх вачах рэвалюцыя гарыць». Пісар не толькі гаворыць, ён пасылае на Лабановіча даносы. І неўзабаве настаўнік атрымаў ад інспектара народных вучылішчаў прадпісанне — прадставіць яму пасведчанне ад свяшчэнніка мясцовай царквы аб тым, што Лабановіч спавядаўся і прычашчаўся «святых таін». Пісар часта піў запоем і бушаваў начамі. У Васількевіча было тры памочнікі: стараваты Хрыпач, яшчэ горшы п'яніца, чым сам пісар, і двое маладых, якім ніякай справы не было да таго, чым і як жыве народ. Не цікавіліся яны і палітычнымі падзеямі.\\
-Прыезд Турсевіча ўзрадаваў Лабановіча. Ён прапануе сябру пажыць у яго, рыхтавацца тут да паступлення ў інстытут. У вольныя часіны прыяцелі гутарылі, спрачаліся, не згаджаліся адзін з адным, але не выходзілі за межы дружбы. Кадэцкая партыя для Турсевіча была палітычным ідэалам. На довады Лабановіча, што канец самадзяржаўю прыйдзе не сам сабою, а ў выніку рэвалюцыйнага паўстання ўсяго народа, са скрухаю зазначыў: «Табе ўжо было папярэджанне ў рэвалюцыі і даволі грознае. Пагуляў і будзе, бо ты гуляеш з агнём. Я стаю за эвалюцыю. Усякай праяве на свеце свой час. Нашто ўрывацца жывасілам і ўмешвацца ў ход падзей, якія ад цябе не залежаць?» і сваю філасофію Турсевіч аздобіў апавяданнем са школьнай [[slounik>хрэстаматыя|хрэстаматыі]], як хлопчык раскрываў пупышкі, бутоны кветак, каб яны хутчэй зацвілі. Раскрыў іх не ў паpy — і кветкі загінулі.\\
+Прыезд Турсевіча ўзрадаваў Лабановіча. Ён прапануе сябру пажыць у яго, рыхтавацца тут да паступлення ў інстытут. У вольныя часіны прыяцелі гутарылі, спрачаліся, не згаджаліся адзін з адным, але не выходзілі за межы дружбы. Кадэцкая партыя для Турсевіча была палітычным ідэалам. На довады Лабановіча, што канец самадзяржаўю прыйдзе не сам сабою, а ў выніку рэвалюцыйнага паўстання ўсяго народа, са скрухаю зазначыў: «Табе ўжо было папярэджанне ў рэвалюцыі і даволі грознае. Пагуляў і будзе, бо ты гуляеш з агнём. Я стаю за эвалюцыю. Усякай праяве на свеце свой час. Нашто ўрывацца жывасілам і ўмешвацца ў ход падзей, якія ад цябе не залежаць?» і сваю філасофію Турсевіч аздобіў апавяданнем са школьнай [[слоўнік/хрэстаматыя|хрэстаматыі]], як хлопчык раскрываў пупышкі, бутоны кветак, каб яны хутчэй зацвілі. Раскрыў іх не ў паpy — і кветкі загінулі.\\
 Пасля такіх спрэчак сябры адчулі, што іх сяброўства дало вялікую расколіну, што іхнія дарогі скіраваны ў розныя бакі. Турсевіч шчыра шкадаваў свайго сябра, які ступіў на небяспечны шлях, свядома выбраў пакуту, астрог і няволю. У сваю чаргу Лабановічу было шкада Турсевіча, якога заела мяшчанскае імкненне да спакойнага, сытага і бестурботнага жыцця. У гэтым імкненні было падабенства між Анцыпікам і Турсевічам.\\
 Лабановіч паказаў Турсевічу краявід, які бачыўся яму як замак з вежамі і купалам на адной з іх. Турсевіч засмяяўся: «Стаяць дрэвы на рознай адлегласці, узгорачкі паміж імі...» — «Значыцца, здольнасць успрымання ў нас розная, — расчаравана сказаў Лабановіч. — і як гэта не бачыш ты таго, што так ясна стаіць у маіх вачах?».\\