Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:якуб-колас:прырода-ў-творчасці-якуба-коласа [2025/08/23 15:54] – vedybeadmin
+++ творы:якуб-колас:прырода-ў-творчасці-якуба-коласа [2025/08/23 16:04] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 9: / Радок 9: @@
 Вуснамі свайго героя Андрэя Лабановіча знакаміты аўтар [[слоўнік/трылогія|трылогіі]] "На ростанях" Якуб Колас разважае: "Ёсць важныя дзве часціны, з якіх складаецца жыццё і яго глыбокі сэнс і хараство — чалавек і прырода. Бо ніколі не страціць для на цікавасці чалавек, бо праяўленне яго розуму бязмежна, бо дарогі яго не вызначаны, бо формы яго жыцця і яго адносін да другіх людзей бясконца разнастайныя, канчаткова не выяўлены і ніколі не могуць стаць канчатковымі. А прырода! Колькі вялікага здавальнення дае нам яна! Бо прырода — найцікавейшая кніга, якая разгорнута перад вачамі кожнага з нас".\\
 Яшчэ тысячагоддзі таму чалавек адкрыў у навакольнай прыродзе паэзію. Убачыў і адчуў праз непасрэднае, адухоўленае і наіўна-казачнае стаўленне да яе. Прырода па сутнасці зрабіла чалавекам паэтам. У гэтай сувязі вядомы даследчык міфалогіі і фальклору А. Афанасьеў піша, што "ў ёй (прыродзе) знаходзіў ён жывую істоту, заўсёды гатовую адгукнуцца і на журбу і на весялосць. Сам не ўсведамляючы таго, ён быў паэтам...". Мастакі слова зрабіліся своеасаблівымі перакладчыкамі мовы прыроды на мову паэтычную, "яны — сілай мастацкага бачання — пераўтварылі прыроду на свой лад і па падабенстве" (Я. Асятроў). Вялікія паэты стварылі свой надзвычай яркі і змястоўны мастацка-эстэтычны свет разумення прыроды, у якім кожны з нас знойдзе і часцінку ўласнага "я". Адным з такіх вялікіх паэтаў нацыянальнай прыроды і яе глыбокім знаўцам, натурфілосафам з'яўляецца Якуб Колас.\\
-Да пачатку ХХ ст. беларуская паэзія мела нешматлікія ўзоры прыродаапісальнай лірыкі ([[litpers>ян-чачот|Ян Чачот]], [[творы/янка-лучына/творчасць-янкі-лучыны|Янка Лучына]], [[litpers>адам-гурыновіч|Адам Гурыновіч]] і некаторыя іншыя). Вельмі прыкметнай мастацкай з'явай на шляху эвалюцыі пейзажнага жанру ў паэзіі ўспрымаюцца вершы [[litpers>алаіза-пашкевіч-цётка|Алаізы Пашкевіч (Цёткі)]] "Лета" і "Восень" (1902-1903). Аднак менавіта з выхадам зборніка Якуба Коласа "Песні-жальбы" (1910) і яго ж "Другога чытання для дзяцей беларусаў" (1909) можна звязваць якасна новы этап у эстэтычным адкрыцці роднай прыроды, які прывёў да актыўнага станаўлення і развіцця пейзажнай паэзіі ў нацыянальнай літаратуры.\\
+Да пачатку ХХ ст. беларуская паэзія мела нешматлікія ўзоры прыродаапісальнай лірыкі ([[постаці/ян-чачот|Ян Чачот]], [[творы/янка-лучына/творчасць-янкі-лучыны|Янка Лучына]], [[постаці/адам-гурыновіч|Адам Гурыновіч]] і некаторыя іншыя). Вельмі прыкметнай мастацкай з'явай на шляху эвалюцыі пейзажнага жанру ў паэзіі ўспрымаюцца вершы [[постаці/алаіза-пашкевіч-цётка|Алаізы Пашкевіч (Цёткі)]] "Лета" і "Восень" (1902-1903). Аднак менавіта з выхадам зборніка Якуба Коласа "Песні-жальбы" (1910) і яго ж "Другога чытання для дзяцей беларусаў" (1909) можна звязваць якасна новы этап у эстэтычным адкрыцці роднай прыроды, які прывёў да актыўнага станаўлення і развіцця пейзажнай паэзіі ў нацыянальнай літаратуры.\\
-Якуб Колас быў адкрывальнікам прыгожага і цудоўнага ў беларускай прыродзе. Так, у яго творах гучалі элегічныя песні-жальбы, сацыяльныя матывы, але разам з тым нельга не адчуць, што ён з вялікім захапленнем і любоўю паэтызаваў "вобразы мілыя роднага краю" (верш [[творы/якуб-колас/якуб-колас-родныя-вобразы|"Родныя вобразы"]]). Нягледзячы на сацыяльную заглыбленасць погляду на свет, Якуб Колас не толькі пазначыў, але і магутна сцвердзіў шлях эстэтызацыі паэтычнага мастацтва, і найперш — праз лірыку прыроды. Яго пейзажная творчасць, якая жывапісна і непаўторна выяўляе прыгажосць нацыянальнага пейзажу, пейзажных вобразаў, поўніцца красой пачуццяў і красой слова, якраз і была падпарадкавана тым ідэйна-эстэтычным мэтам і задачам, якія пазней акрэсліў перад паэзіяй на пачатку ХХ ст. [[litpers>вацлаў-ластоўскі|Вацлаў Ластоўскі]]. У артыкуле "Сплачывайце доўг" (1913), надрукаваным пад [[слоўнік/псеўданім|псеўданімам]] "Юры Верашчака", гэты вядомы "нашаніўскі" крытык і публіцыст гаварыў пра жаданне "з... твораў навучыцца бачыць каля сябе красу', заклікаў паэтаў "выяўляць красу свайго народа і краю", вучыць беларуса "любіць і разумець гоман бору, плеск вады ў сонцы...".\\
+Якуб Колас быў адкрывальнікам прыгожага і цудоўнага ў беларускай прыродзе. Так, у яго творах гучалі элегічныя песні-жальбы, сацыяльныя матывы, але разам з тым нельга не адчуць, што ён з вялікім захапленнем і любоўю паэтызаваў "вобразы мілыя роднага краю" (верш [[творы/якуб-колас/якуб-колас-родныя-вобразы|"Родныя вобразы"]]). Нягледзячы на сацыяльную заглыбленасць погляду на свет, Якуб Колас не толькі пазначыў, але і магутна сцвердзіў шлях эстэтызацыі паэтычнага мастацтва, і найперш — праз лірыку прыроды. Яго пейзажная творчасць, якая жывапісна і непаўторна выяўляе прыгажосць нацыянальнага пейзажу, пейзажных вобразаў, поўніцца красой пачуццяў і красой слова, якраз і была падпарадкавана тым ідэйна-эстэтычным мэтам і задачам, якія пазней акрэсліў перад паэзіяй на пачатку ХХ ст. [[постаці/вацлаў-ластоўскі|Вацлаў Ластоўскі]]. У артыкуле "Сплачывайце доўг" (1913), надрукаваным пад [[слоўнік/псеўданім|псеўданімам]] "Юры Верашчака", гэты вядомы "нашаніўскі" крытык і публіцыст гаварыў пра жаданне "з... твораў навучыцца бачыць каля сябе красу', заклікаў паэтаў "выяўляць красу свайго народа і краю", вучыць беларуса "любіць і разумець гоман бору, плеск вады ў сонцы...".\\
-Ужо са старонак "Нашай нівы", у першай кнізе "Песні-жальбы" Якуб Колас прадэманстраваў праніклівае эстэтычнае ўспрыманне навакольнай рэчаіснасці, яркае жывапісанне фарбамі, колерамі, гукамі. Паэт маляваў роднае прыроднае ўлонне надзвычай уражальна і запамінальна і тым самым арыентаваў чытача "нашаніўскага часу" на "самае тонкае бачанне, адчуванне прыгажосці навакольнага свету і прыроды" ([[litpers>іван-навуменка|Іван Навуменка]]). Якуб Колас па сутнасці стварыў культ хараства беларускай прыроды. Верш "Усход сонца" здзіўляе яркім спалучэннем святла і колеру, незвычайнай паэтызацыяй беларускай раніцы:
+Ужо са старонак "Нашай нівы", у першай кнізе "Песні-жальбы" Якуб Колас прадэманстраваў праніклівае эстэтычнае ўспрыманне навакольнай рэчаіснасці, яркае жывапісанне фарбамі, колерамі, гукамі. Паэт маляваў роднае прыроднае ўлонне надзвычай уражальна і запамінальна і тым самым арыентаваў чытача "нашаніўскага часу" на "самае тонкае бачанне, адчуванне прыгажосці навакольнага свету і прыроды" ([[постаці/іван-навуменка|Іван Навуменка]]). Якуб Колас па сутнасці стварыў культ хараства беларускай прыроды. Верш "Усход сонца" здзіўляе яркім спалучэннем святла і колеру, незвычайнай паэтызацыяй беларускай раніцы:
 На ўсходзе неба грае\\
@@ Радок 126: / Радок 126: @@
 ===== Падобныя старонкі =====
-  * [[textdiss>беражыце-прыроду]]
+  * [[ibdc.ped>беражыце-прыроду]]
-  * [[textdiss>зімовы-начлег]]
+  * [[ibdc.ped>зімовы-начлег]]
   * [[творы/якуб-колас/карціны-роднай-прыроды-ў-паэме-новая-зям]]
-  * [[textdiss>крыштальны-звон-бяроз]]
+  * [[ibdc.ped>крыштальны-звон-бяроз]]
-  * [[textdiss>чалавек-і-прырода]]
+  * [[ibdc.ped>чалавек-і-прырода]]