Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Ядвіга Бяганская — Толік і снегіры
&keywords = толік, снегіры, мама, птушкі, сынок, акна, толіка, кармушку
&abstract = Чытаць апавяданне Ядвігі Бяганскай "Толік і снегіры"
&iftrue = True
~~

====== Ядвіга Бяганская — Толік і снегіры ======
– Мама, мамачка, глядзі, якія прыгожыя птушкі ў наш сад прыляцелі. Я гэтакіх ніколі не бачыў! – радасна ўсклікнуў Толік.\\
Мама падышла да акна. На галінцы яблыні сядзелі дзве чырванагрудыя птушкі.\\
– Гэта, сынок, снегіры, – усміхнулася мама. – Яны зімой да нас прылятаюць разам з першым сняжком.\\
– А што ж яны будуць есці, калі на дварэ зіма і ў садзе нічога няма? – устрывожана запытаў Толік. – Можа, ім хлеба накрышыць ды кінуць?\\
– Як жа ты ім кінеш, сыночак? Яны спалохаюцца і паляцяць.\\
– А я праз фортку.\\
Толік падбег да стала, хуценька накрышыў хлеба і ўзлез на падаконнік. Але не паспеў ён адчыніць форткі і прасунуць руку, як птушкі спалохана сарваліся з месца і паляцелі.\\
– Дурненькія. Я іх накарміць хацеў, а яны... – расчаравана прамовіў хлопчык.\\
– А ты не крыўдуй на іх, сынок. Снягір, як і кожная вольная птушка, людзей баіцца, блізка да сябе не падпускае.\\
На другі дзень снегіры зноў прыляцелі ў сад. Але цяпер яны селі на куст бэзу, што рос пад самым акном, і пачалі выдзёўбваць насенне з пасохлых леташніх кветак. Толік, не зводзячы вачэй, глядзеў на прыгожых чырванагрудых птушак.\\
– А ведаеш, сынку, давай зробім нашым гасцям кармушку, – сказала мама, калі снегіры, пад’еўшы, пакінулі сад. – Ану, бацька, дапамажы сыну змайстраваць птушыную сталоўку.\\
Неўзабаве на яблыні, што расла насупраць акна, вісела кармушка.\\
Кожную раніцу, насыпаўшы ў місачку крошак, круп, зярнятак, Толік спяшаўся ў сад, дзе яго, пасеўшы на галінах дрэў, чакалі птушкі. Яны ўжо не баяліся Толіка і сустракалі яго, як свайго сябра.\\
Усю зіму ў «сталоўцы» Толіка было поўна гасцей. Тут былі і снегіры, і сінічкі, і вераб’і. Аднаго разу нават сарока завітала да Толікавай кармушкі. I Толік не мог парадавацца на сваіх вясёлых крылатых гасцей. Ён гатоў быў гадзінамі стаяць ля акна і любавацца птушкамі. Больш за ўсіх яму, вядома, падабаліся чырванагрудыя прыгажуны – снегіры. Калі яны прыляталі, хлопчыку здавалася, што ў сад прыйшла вясна і на дрэвах расцвілі дзівосныя ружовыя кветкі.\\
А неўзабаве вясна і сапраўды прыйшла. З цёплым ветлівым сонейкам, з вясёлымі звонкімі капяжамі, з першымі пралескамі. I ўсе радаваліся яе прыходу, расчынялі насустрач ёй вокны. Адзін толькі Толік хадзіў невясёлы. Ужо трэці дзень на яго кармушку не прыляталі снегіры. «I куды толькі яны падзеліся?» – уздыхаў Толік.\\
– Не бядуй, сынок, зімой яны зноў прыляцяць на нашу кармушку, – пацяшала Толіка мама.

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[постаці/ядвіга-бяганская]]
  * [[творы/ядвіга-бяганская/ядвіга-бяганская-сланечнікі]]
  * [[творы/ядвіга-бяганская/ядвіга-бяганская-новенькая]]
  * [[творы/ядвіга-бяганская/ядвіга-бяганская-міколкава-ялінка]]
  * [[творы/ядвіга-бяганская/ядвіга-бяганская-пра-казачных-чалавечкаў]]