Інструменты карыстальніка

Інструменты сайта


творы:эдуард-акулін:творчасць-эдуарда-акуліна

Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

Спасылка на гэта параўнанне

Папярэдняя версія справа і злеваПапярэдняя версія
творы:эдуард-акулін:творчасць-эдуарда-акуліна [2025/08/23 15:53] vedybeadminтворы:эдуард-акулін:творчасць-эдуарда-акуліна [2025/08/23 15:58] (бягучы) vedybeadmin
Радок 8: Радок 8:
 ====== Творчасць Эдуарда Акуліна ====== ====== Творчасць Эдуарда Акуліна ======
 Яшчэ на схіле 80-х гг пабачылі свет падборкі маладога паэта Эдуарда Акуліна ў калектыўных зборніках «Маладыя галасы», «...І надзея, і лёс, і ўспамін», «Лагодны промень раніцы», а неўзабаве, на парозе 90-х, у літаратурным дадатку «Маладосці» з'явілася і першая ягоная кніжка «Пяшчота ліўня» (1990).\\ Яшчэ на схіле 80-х гг пабачылі свет падборкі маладога паэта Эдуарда Акуліна ў калектыўных зборніках «Маладыя галасы», «...І надзея, і лёс, і ўспамін», «Лагодны промень раніцы», а неўзабаве, на парозе 90-х, у літаратурным дадатку «Маладосці» з'явілася і першая ягоная кніжка «Пяшчота ліўня» (1990).\\
-Як і раней, так і цяпер вершы Эдуарда Акуліна перадусім прывабліваюць сваёй «апраткай», ці, інакш кажучы, формай, [[слоўнік/архітэктоніка|архітэктонікай]]. У другой палове 80-х гг. цікавасць да фармальна-стылёвага пісьма пачала адчувальна ўзрастаць, і найперш дзякуючы такім паэтам, як Эдуард Акулін. І гэта гаворыцца без усялякай скідкі на маладосць аўтара. Вершы паэта як бы вярталі да вопыту Максіма Багдановіча і даволі паспяхова сцвярджалі думку наконт таго, што форма — гэта не проста прыгожы эфект, а мастацка-выяўленчая самакаштоўнасць паэзіі, зарука яе абнаўлення і развіцця. Аднак доўгі час у нашай паэзіі прыярытэт надаваўся выключна тэме і ідэі, а эстэтычныя пошукі ў галіне формавыяўлення лічыліся другаснымі, успрымаліся, як ні дзіўна, перажыткамі буржуазнай тэорыі «мастацтва дзеля мастацтва», «красы дзеля красы». Хаця літаратурныя тэарэтыкі і крытыкі не стамляліся сцвярджаць пра дыялектыку зместу і формы. Не хацелася б памыліцца, але, думаецца, менавіта Багдановічава традыцыя, арыентаваная на еўрапейскую фарматворчасць і паэтыку, стала для Эдуарда Акуліна сэнсавызначальнай. Краса, музыка, эстэтычная вытанчанасць эмоцыі і радка — гэта тое, да чаго імкнецца паэт і што складае аснову яго паэтычнага мыслення. Разнастайнасць формаў верша ў «Крыле анёла» (1995) не можа не захапіць: ад [[слоўнік/трыялет|трыялета]], які лічыцца сёння ўжо ледзь не вучнёўскай формай, [[слоўнік/актава|актавы]], [[слоўнік/рандо|рандо]], [[слоўнік/тэрцына|тэрцыны]], [[слоўнік/элегія|элегіі]], [[слоўнік/санет|санета]], [[слоўнік/верлібр|верлібра]] да такіх надзіва экзатычных, яшчэ зусім мала вядомых відаў верша, як [[слоўнік/рытурнэль|рытурнэль]], [[слоўнік/канцона|канцона]], [[слоўнік/віланэль|віланэль]], [[слоўнік/туюг|туюг]], [[слоўнік/газэль|газэль]], і такой арыгінальнай, наватарскай формы, як акрапаэма. Ужо сам пералік паэтычных форм інтрыгуе, выклікае чытацкую цікавасць і, без перабольшання, заслугоўвае пільнай прафесійнай увагі знаўцаў тэорыі вершаскладання. Вядомы даследчык паэтычнага мастацтва Вячаслаў Рагойша ў перавыданні свайго «Паэтычнага слоўніка», гаворачы пра набыткі сучаснай беларускай паэзіі ў галіне мастацкіх формаў, не абмінуў імя Эдуарда Акуліна, скарыстаў ягоныя вершаваныя радкі ў якасці ілюстрацыйных прыкладаў для абгрунтавання і праяснення сэнсу тэрмінаў. Яшчэ відавочна і тое, што, ствараючы цікавыя, экзатычныя формы верша, Эдуард Акулін звяртаўся да эстэтычнага вопыту беларускай эміграцыйнай паэзіі, найперш творчага плёну [[litpers>рыгор-крушына|Рыгора Крушыны]], які даў яркія прыклады вершатворчасці. У паэзіі гэтага выдатнага майстра знайшлі ўвасабленне такія віды верша, як туюг, паліндром, канцона, [[слоўнік/таўтаграма|таўтаграма]] і інш. Пішучы сваю таўтаграму «Слёзы сліваў», Эдуард Акулін, мусіць, бачыў перад сабой і ўзор падобнага па форме верша Рыгора Крушыны «Спевы сняжынак». Такая вершатворчасць з'яўляецца эксперыментальнай і вымагае немалых высілкаў, прафесійнага майстэрства ў добрым сэнсе слова. Эдуард Акулін умела карыстаецца прыёмам гукапісання, стварае сапраўды яркую вобразна-маляўнічую карціну, дэманструе мяккі, пластычны жывапіс:+Як і раней, так і цяпер вершы Эдуарда Акуліна перадусім прывабліваюць сваёй «апраткай», ці, інакш кажучы, формай, [[слоўнік/архітэктоніка|архітэктонікай]]. У другой палове 80-х гг. цікавасць да фармальна-стылёвага пісьма пачала адчувальна ўзрастаць, і найперш дзякуючы такім паэтам, як Эдуард Акулін. І гэта гаворыцца без усялякай скідкі на маладосць аўтара. Вершы паэта як бы вярталі да вопыту Максіма Багдановіча і даволі паспяхова сцвярджалі думку наконт таго, што форма — гэта не проста прыгожы эфект, а мастацка-выяўленчая самакаштоўнасць паэзіі, зарука яе абнаўлення і развіцця. Аднак доўгі час у нашай паэзіі прыярытэт надаваўся выключна тэме і ідэі, а эстэтычныя пошукі ў галіне формавыяўлення лічыліся другаснымі, успрымаліся, як ні дзіўна, перажыткамі буржуазнай тэорыі «мастацтва дзеля мастацтва», «красы дзеля красы». Хаця літаратурныя тэарэтыкі і крытыкі не стамляліся сцвярджаць пра дыялектыку зместу і формы. Не хацелася б памыліцца, але, думаецца, менавіта Багдановічава традыцыя, арыентаваная на еўрапейскую фарматворчасць і паэтыку, стала для Эдуарда Акуліна сэнсавызначальнай. Краса, музыка, эстэтычная вытанчанасць эмоцыі і радка — гэта тое, да чаго імкнецца паэт і што складае аснову яго паэтычнага мыслення. Разнастайнасць формаў верша ў «Крыле анёла» (1995) не можа не захапіць: ад [[слоўнік/трыялет|трыялета]], які лічыцца сёння ўжо ледзь не вучнёўскай формай, [[слоўнік/актава|актавы]], [[слоўнік/рандо|рандо]], [[слоўнік/тэрцына|тэрцыны]], [[слоўнік/элегія|элегіі]], [[слоўнік/санет|санета]], [[слоўнік/верлібр|верлібра]] да такіх надзіва экзатычных, яшчэ зусім мала вядомых відаў верша, як [[слоўнік/рытурнэль|рытурнэль]], [[слоўнік/канцона|канцона]], [[слоўнік/віланэль|віланэль]], [[слоўнік/туюг|туюг]], [[слоўнік/газэль|газэль]], і такой арыгінальнай, наватарскай формы, як акрапаэма. Ужо сам пералік паэтычных форм інтрыгуе, выклікае чытацкую цікавасць і, без перабольшання, заслугоўвае пільнай прафесійнай увагі знаўцаў тэорыі вершаскладання. Вядомы даследчык паэтычнага мастацтва Вячаслаў Рагойша ў перавыданні свайго «Паэтычнага слоўніка», гаворачы пра набыткі сучаснай беларускай паэзіі ў галіне мастацкіх формаў, не абмінуў імя Эдуарда Акуліна, скарыстаў ягоныя вершаваныя радкі ў якасці ілюстрацыйных прыкладаў для абгрунтавання і праяснення сэнсу тэрмінаў. Яшчэ відавочна і тое, што, ствараючы цікавыя, экзатычныя формы верша, Эдуард Акулін звяртаўся да эстэтычнага вопыту беларускай эміграцыйнай паэзіі, найперш творчага плёну [[постаці/рыгор-крушына|Рыгора Крушыны]], які даў яркія прыклады вершатворчасці. У паэзіі гэтага выдатнага майстра знайшлі ўвасабленне такія віды верша, як туюг, паліндром, канцона, [[слоўнік/таўтаграма|таўтаграма]] і інш. Пішучы сваю таўтаграму «Слёзы сліваў», Эдуард Акулін, мусіць, бачыў перад сабой і ўзор падобнага па форме верша Рыгора Крушыны «Спевы сняжынак». Такая вершатворчасць з'яўляецца эксперыментальнай і вымагае немалых высілкаў, прафесійнага майстэрства ў добрым сэнсе слова. Эдуард Акулін умела карыстаецца прыёмам гукапісання, стварае сапраўды яркую вобразна-маляўнічую карціну, дэманструе мяккі, пластычны жывапіс:
  
 Стаяць скалелыя сады.\\ Стаяць скалелыя сады.\\
творы/эдуард-акулін/творчасць-эдуарда-акуліна.1755964427.txt.gz · Апошнія змены: 2025/08/23 15:53 — vedybeadmin

Donate Powered by PHP Valid HTML5 Valid CSS Driven by DokuWiki