Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:цётка-алаіза-пашкевіч:цётка-скрыпка [2025/08/23 15:44] – vedybeadmin
+++ творы:цётка-алаіза-пашкевіч:цётка-скрыпка [2025/08/23 15:53] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 52: / Радок 52: @@
 \\
 \\
-Верш «Скрыпка» з'яўляецца паэтычным уступам, прэлюдыяй да зборніка «Скрыпка беларуская». Акрэсліўшы задачы музыкі-артыста яшчэ раней, у вершы «[[творы/цётка-алаіза-пашкевіч/цётка-музыкант-беларускі|Музыкант беларускі]]», Цётка як бы зноў падкрэслівала грамадскую важнасць пяснярскай справы ў той момант, калі народ пачынае падымацца да гістарычнага жыцця. У такі момант паэзія выконвае адказную місію — абуджае і стварае грамадскую думку, акумулюе вызваленчыя ідэі. Каб паэтычна выразіць гэтую важнейшую эстэтычную формулу свайго часу, Цётка выкарыстоўвае дынаміку дзясловаў умоўнага ладу, узмоцненую [[slounik>анафара|анафарай]].\\
+Верш «Скрыпка» з'яўляецца паэтычным уступам, прэлюдыяй да зборніка «Скрыпка беларуская». Акрэсліўшы задачы музыкі-артыста яшчэ раней, у вершы «[[творы/цётка-алаіза-пашкевіч/цётка-музыкант-беларускі|Музыкант беларускі]]», Цётка як бы зноў падкрэслівала грамадскую важнасць пяснярскай справы ў той момант, калі народ пачынае падымацца да гістарычнага жыцця. У такі момант паэзія выконвае адказную місію — абуджае і стварае грамадскую думку, акумулюе вызваленчыя ідэі. Каб паэтычна выразіць гэтую важнейшую эстэтычную формулу свайго часу, Цётка выкарыстоўвае дынаміку дзясловаў умоўнага ладу, узмоцненую [[слоўнік/анафара|анафарай]].\\
-Стварыўшы паэтычную [[slounik>экспазіцыя|экспазіцыю]] зборніка, настроіўшы скрыпку на гранне, Цётка ў наступным вершы «[[творы/цётка-алаіза-пашкевіч/цётка-вам-суседзі|Вам, суседзі]]», звяртаючыся ласкава і з пашанай да народа («беларусы-галубочкі», «кумочкі»), адчувае сябе, як запявала перад хорам, і марыць пачуць водгук сваёй песні ў грамадзе. Гэты калектыўны спеў для яе з'яўляецца ў нейкай меры сімвалам адраджэння.
+Стварыўшы паэтычную [[слоўнік/экспазіцыя|экспазіцыю]] зборніка, настроіўшы скрыпку на гранне, Цётка ў наступным вершы «[[творы/цётка-алаіза-пашкевіч/цётка-вам-суседзі|Вам, суседзі]]», звяртаючыся ласкава і з пашанай да народа («беларусы-галубочкі», «кумочкі»), адчувае сябе, як запявала перад хорам, і марыць пачуць водгук сваёй песні ў грамадзе. Гэты калектыўны спеў для яе з'яўляецца ў нейкай меры сімвалам адраджэння.