Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:уладзімір-караткевіч:уладзімір-караткевіч-званы-віцебска [2025/08/23 15:53] – vedybeadmin
+++ творы:уладзімір-караткевіч:уладзімір-караткевіч-званы-віцебска [2025/08/23 15:58] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 13: / Радок 13: @@
 Ёсць пэўная паслядоўнасць і пераемнасць у выбары і характарыстыцы галоўнага персанажа твора. Аўтар шукае не проста моцнага, надзеленага значнай палітычнай воляй героя, але яркую, багатую на душэўныя і духоўныя якасці асобу, носьбіта самабытных рыс нацыянальнага менталітэту.\\
 Пры гэтым разбураўся міф пра адвечную, характэрную нібыта ўсёй беларускай нацыі пакорлівасць, бясконцую цярплівасць, што часам выдаваліся за памяркоўнасць, талерантнасць. Драматург даследуе тыя абставіны, калі келіх цярплівасці перапаўняецца і беларус адважваецца на актыўны супраціў.\\
-Адным з такіх момантаў была сітуацыя ў Беларусі напрыканцы XVI - у пачатку XVII стагоддзяў, адлюстраваная ў п'есе "Званы Віцебска". Нашая краіна разам з Рэччу Паспалітай апынулася ўцягнутай у ланцуг кровапралітных войнаў. Абвастрыліся сацыяльныя і рэлігійныя супярэчнасці, што было нязвыклым для краіны, дзе спрадвеку пільнаваліся прынцыпу верацярпімасці. Берасцейская царкоўная унія (1596 г.), не зняла, а часам узмацняла гэтыя супярэчнасці. Далучэнне вернікаў да уніяцтва, здаралася, набывала гвалтоўны, прымусовы характар. Прыхільнікі уніі, захопленыя ідэяй паяднання каталіцкай і праваслаўнай канфесій, не заўсёды задумваліся над тымі сродкамі, праз якія ажыццяўлялася гэтая ідэя. Спраўджвалася вядомае выслоўе пра "добрыя намеры, якімі выслана дарога ў пекла". Адным з такіх дзеячаў быў, паводле версіі [[litpers>уладзімір-караткевіч|Уладзіміра Караткевіча,]] Віцебскі і Полацкі арцыбіскуп Іасафат (Ізахват) Кунцэвіч.\\
+Адным з такіх момантаў была сітуацыя ў Беларусі напрыканцы XVI - у пачатку XVII стагоддзяў, адлюстраваная ў п'есе "Званы Віцебска". Нашая краіна разам з Рэччу Паспалітай апынулася ўцягнутай у ланцуг кровапралітных войнаў. Абвастрыліся сацыяльныя і рэлігійныя супярэчнасці, што было нязвыклым для краіны, дзе спрадвеку пільнаваліся прынцыпу верацярпімасці. Берасцейская царкоўная унія (1596 г.), не зняла, а часам узмацняла гэтыя супярэчнасці. Далучэнне вернікаў да уніяцтва, здаралася, набывала гвалтоўны, прымусовы характар. Прыхільнікі уніі, захопленыя ідэяй паяднання каталіцкай і праваслаўнай канфесій, не заўсёды задумваліся над тымі сродкамі, праз якія ажыццяўлялася гэтая ідэя. Спраўджвалася вядомае выслоўе пра "добрыя намеры, якімі выслана дарога ў пекла". Адным з такіх дзеячаў быў, паводле версіі [[постаці/уладзімір-караткевіч|Уладзіміра Караткевіча,]] Віцебскі і Полацкі арцыбіскуп Іасафат (Ізахват) Кунцэвіч.\\
 Несумненна, У. Караткевіч усведамляў складанасць увасаблення гэтай неардынарнай гістарычнай постаці. Ён ведаў пра два адрозныя, нават палярныя погляды на асобу Кунцэвіча. Савецкія гісторыкі школы Л. Абэцэдарскага схільныя былі залічваць Віцебскага арцыбіскупа ў цемрашалы, рэлігійныя фанатыкі, праваднікі варожай простаму народу палітыкі Рыма. Вернікі уніяцкай канфесіі лічаць Кунцэвіча пакутнікам за веру.\\
 Бясспрэчна, што вобраз Кунцэвіча ў п'есе "Званы Віцебска" быў пазбаўлены арэолу святасці. Аднак нельга сцвярджаць, што драматург прытрымліваўся толькі афіцыйнай версіі гісторыкаў і вывеў Кунцэвіча як цалкам адмоўнага персанажа. Пісьменнік знайшоў фарбы, каб паказаць і жорсткую волю, і сумненні, і яго балючыя перажыванні. Вобраз атрымаўся супярэчлівы, скрозь драматызаваны, як і павінна быць, калі аўтар пераасэнсоўвае мінуўшчыну. Асабістая драма Кунцэвіча - гэта драма яго ідэі, пераканання, што "чыя ўлада, тая і вера", што ўладары маюць права вырашаць лёс народа, не пытаючыся яго згоды.\\