Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:уладзімір-караткевіч:уладзімір-караткевіч-зброя [2025/08/23 15:44] – vedybeadmin
+++ творы:уладзімір-караткевіч:уладзімір-караткевіч-зброя [2025/08/23 15:58] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 10: / Радок 10: @@
 Сам пісьменнік пра аповесць "Зброя" сказаў: "Не. Гэта не працяг рамана, а яго адгалінаванне. Галоўныя героі тыя ж, але яны дзейнічаюць у іншых умовах і іншы раз не зусім так, як табе хочацца" ("Літаратура і мастацтва", 3 снежня 1982 г.).\\
 Аповесць "Зброя" — гнеўная, выкрывальная сатыра як на самадзяржаўна-прыгонніцкі лад Расіі 60-х гадоў XIX стагоддзя, так і ўвогуле сатыра на лад, варожы і чужы чалавеку і цывілізацыі. Пісьменнік закрануў у ёй сур'ёзныя сацыяльныя праблемы, раскрыў норавы тагачаснага грамадства, асабліва маскоўскага дна з яго дзікімі законамі, з купляй-продажам, са зладзействам, подкупамі і даносамі, што, як балячкі, раз'ядалі і губілі грамадства і чалавека.\\
-Пра Маскву і яе жыхароў напісана нямала. Дастаткова згадаць папулярную кнігу "Масква і масквічы" Гіляроўскага. [[litpers>уладзімір-караткевіч|Уладзімір Караткевіч]] па-свойму расказаў пра белакаменную і яе норавы, у духу сатыры Гогаля і Салтыкова-Шчадрына. Ёсць у ягоным апавяданні горыч і гнеў, боль і абурэнне, [[slounik>іронія|іронія]] і [[slounik>сарказм|сарказм]].\\
+Пра Маскву і яе жыхароў напісана нямала. Дастаткова згадаць папулярную кнігу "Масква і масквічы" Гіляроўскага. [[постаці/уладзімір-караткевіч|Уладзімір Караткевіч]] па-свойму расказаў пра белакаменную і яе норавы, у духу сатыры Гогаля і Салтыкова-Шчадрына. Ёсць у ягоным апавяданні горыч і гнеў, боль і абурэнне, [[слоўнік/іронія|іронія]] і [[слоўнік/сарказм|сарказм]].\\
 Галоўны герой твора, нібы Дантэ, спусціўся ў "такія цёмныя глыбіні, такія лабірынты і прорвы, якіх цалкам і на ўсю глыбіню не ведаў ніхто". Алесь убачыў, што "трэці Рым" трымаўся на трох кітах: дэспатычным самавольстве, нахабным прыгоне і патрыярхальнасці. Трапіўшы ў асяроддзе, дзе ўсё куплялася і прадавалася, ён падумаў пра перамогу, у якой "загінуць лепшыя, а поскудзь застанецца", бо "колькі б ні меў рацыі сапраўдны чалавек — ён не здужае ў бітве з чалавечай сквапнасцю". Але ён адагнаў гэтую думку. Адзін з герояў аповесці, Чыўін, паведаміў Алесю, што нядаўна з Крамля выкралі гармату, выказаў упэўненасць, што злодзеі і цар-звон прынялі б, каб нехта купіў, і "каб дар камусьці быў патрэбен, то вывезлі б і цара".\\
 Сатырычнай, эзопаўскай мовай карыстаецца пісьменнік і тады, калі піша наступнае: "Як гэта ні дзіўна было, але руская навука, мастацтва, літаратура таксама знаходзіліся ў стане самага глыбокага крызісу... Астыла любоў да роднага слова і літаратуры нават у асвечанай праслойкі. Дваранства ледзь не канчаткова кінула родную мову і, у большасці сваёй, не чытала нічога, акрамя французскіх раманаў.\\