Няясны і трывожны сны людства,
І блудны цёмныя яго дарогі,
Але па-над будзённыя трывогі
Узносіць нас туга да хараства.

Так дробная вясковая дзятва
З-пад курных стрэх (прытулак іх убогі)
Да рэчкі бег кіруе на разлогі,
Дзе яснасць вод і золата жарства.

І верым мы, што злучны дух і маса,
Гармонія ў жыцці і сэнс-акраса;
Прытулак ёсць, дзе адпачьць ільга,

Дзе дасканаласці чаруе ўсмешка.
Ды дзіўна неяк: хістка сцежка
І да яго вядзе людство туга.

1923

• максім-багдановіч/максім-багдановіч-санет-паміж-пяскоў-егі
• санет
• янка-купала/янка-купала-для-зямлі-прадзедаў-маіх
• вянок-санетаў
• максім-багдановіч/максім-багдановіч-санет-замёрзла-ноччу-ш