~~META:
title = Уладзімір Дубоўка — Залатая, асенняя раніца...
&keywords = Залатая, асенняя, раніца
&abstract = Чытаць верш Уладзіміра Дубоўкі "Залатая, асенняя раніца...". Аналіз верша
&iftrue = nan
~~

====== Уладзімір Дубоўка — Залатая, асенняя раніца... ======
Залатая, асенняя раніца!\\
Хараством ты на свеце адна.\\
Сонца ў пушчы глыбокай купаецца\\
і ніяк не дастане да дна...\\
\\
Мітусіцца лісцё па аселіцы,\\
як дзвіна матылькоў-мітульгі.\\
I узвее яна, і пасцеліцца,\\
распаветрыцца на берагі.\\
\\
А яны, берагі беражыстыя,\\
не стрымаюць асенні напеў.\\
I ліецца, віецца сукрысты ён,\\
і разгортваецца каля дрэў.\\
\\
Прытулі, прыхіні на апошняе\\
і згадай гэты дзень залаты,\\
што над пушчай, згалелымі пожнямі\\
рассыпаў залатыя лісты.\\
\\
Рассыпаў і раскідваў прыгоршчамі\\
на акрасу, на жаль, на ўспамін.\\
Развітальная хвіля найгоршая,\\
яна можа і сэрца спаліць.\\
\\
Не бядуй, не гаруй - пад цяжарамі\\
мне не йсці, шчасця ў іх не шукаць,\\
з-за балота мігціць, за выгарамі\\
прамяніцца пярэстая гаць.\\
\\
Не гаруй! Ты дарэмна заплакала:\\
я прыйду, я вярнуся ізноў.\\
Лёс для усіх не бывае аднакавы,\\
як для тых засмучоных лістоў.\\
\\
Залатая, асенняя раніца!\\
З хараством, з пекнатою - бывай!\\
Ужо сонца за пушчу хаваецца,\\
кармазынам гарыць небакрай...\\
\\
1922

Узорам пейзажна-філасофскай лірыкі можа служыць верш «Залатая, асенняя раніца...» (1922). У вобразна-слоўнай плыні твора пераважаюць яркія, светла-залацістыя фарбы, тонкі лірызм, надзвычайная пачуццёвасць. Уразлівая натура [[слоўнік/вобраз-лірычнага-героя|лірычнага героя]] знаходзіцца ў палоне пачуццяў ад сузірання дзіўнай прыгажосці. Пярэсты восеньскі пейзаж залатой асенняй раніцы будзіць у душы героя спагаду і замілаванне да ўсяго светлага, патрэбу выказаць перажытае, запаветнае. Асенняя пара згасання, замірання прыроды навявае ў душу светлы сум, шчымлівую згадку, роздум пра бясконцасць жыцця. Вытанчанасць лірычнага пачуцця трымаецца не столькі на зрокавым уяўленні, колькі на псіхалагічных асацыяцыях. Створаная жывапісная карціна выяўляе чароўную прыгажосць, разлітую ў прыродзе. У вершы надзвычай тонка ўзнаўляюцца дэталі, ледзь заўважныя для вока драбнюткія адценні восеньскай раніцы. Пра тое, што перажыты стан прыроды вельмі дарагі і блізкі паэту, можна меркаваць па вобразах-карцінах, якія трымаюцца на паўторы слоў і сугуччах («матылькі-мітульгі», «берагі-беражыстыя»), на ўзмацненні кантэкстуальна сінанімічных дзеяслоўных груп («I узвее яна, і пасцелецца, / распаветрыцца на берагі»; «I ліецца, віецца сукрысты ён, / і разгортваецца каля дрэў»; «Прытулі, прыхіні на апошняе / і згадай гэты дзень залаты,»; «Не бядуй, не гаруй; я прыйду, я вярнуся»),\\
Нягледзячы на тое, што ў вершы ўзноўлена «развітальная хвіля», у цэлым лірычнае перажыванне пазбаўлена адзнак роспачы, журботнасці. У ім пераважаюць светлыя, мажорныя тоны, жыццялюбны настрой. Драматызм прыглушаны, вынесены ў падтэкст. Апісанне асенняга пейзажу, зробленае з надзвычайным замілаваннем, унутраным трымценнем і цеплынёй, дапамагае абвастрыць момант развітання, як можна меркаваць, з каханай.

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/якуб-колас/якуб-колас-раніца-вясною]]
  * [[творы/авяр-ян-дзеружынскі/авяр-ян-дзеружынскі-летняя-раніца]]
  * [[ibdc.ped>вясновая-раніца]]
  * [[творы/язэп-пушча/язэп-пушча-раніцу-шчэбет-пільнуе]]
  * [[ibdc.ped>раніцою]]