Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:уладзімір-дубоўка:уладзімір-дубоўка-залатая-асенняя-раніца [2025/08/23 15:44] – vedybeadmin
+++ творы:уладзімір-дубоўка:уладзімір-дубоўка-залатая-асенняя-раніца [2025/08/23 16:04] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 49: / Радок 49: @@
-Узорам пейзажна-філасофскай лірыкі можа служыць верш «Залатая, асенняя раніца...» (1922). У вобразна-слоўнай плыні твора пераважаюць яркія, светла-залацістыя фарбы, тонкі лірызм, надзвычайная пачуццёвасць. Уразлівая натура [[slounik>вобраз-лірычнага-героя|лірычнага героя]] знаходзіцца ў палоне пачуццяў ад сузірання дзіўнай прыгажосці. Пярэсты восеньскі пейзаж залатой асенняй раніцы будзіць у душы героя спагаду і замілаванне да ўсяго светлага, патрэбу выказаць перажытае, запаветнае. Асенняя пара згасання, замірання прыроды навявае ў душу светлы сум, шчымлівую згадку, роздум пра бясконцасць жыцця. Вытанчанасць лірычнага пачуцця трымаецца не столькі на зрокавым уяўленні, колькі на псіхалагічных асацыяцыях. Створаная жывапісная карціна выяўляе чароўную прыгажосць, разлітую ў прыродзе. У вершы надзвычай тонка ўзнаўляюцца дэталі, ледзь заўважныя для вока драбнюткія адценні восеньскай раніцы. Пра тое, што перажыты стан прыроды вельмі дарагі і блізкі паэту, можна меркаваць па вобразах-карцінах, якія трымаюцца на паўторы слоў і сугуччах («матылькі-мітульгі», «берагі-беражыстыя»), на ўзмацненні кантэкстуальна сінанімічных дзеяслоўных груп («I узвее яна, і пасцелецца, / распаветрыцца на берагі»; «I ліецца, віецца сукрысты ён, / і разгортваецца каля дрэў»; «Прытулі, прыхіні на апошняе / і згадай гэты дзень залаты,»; «Не бядуй, не гаруй; я прыйду, я вярнуся»),\\
+Узорам пейзажна-філасофскай лірыкі можа служыць верш «Залатая, асенняя раніца...» (1922). У вобразна-слоўнай плыні твора пераважаюць яркія, светла-залацістыя фарбы, тонкі лірызм, надзвычайная пачуццёвасць. Уразлівая натура [[слоўнік/вобраз-лірычнага-героя|лірычнага героя]] знаходзіцца ў палоне пачуццяў ад сузірання дзіўнай прыгажосці. Пярэсты восеньскі пейзаж залатой асенняй раніцы будзіць у душы героя спагаду і замілаванне да ўсяго светлага, патрэбу выказаць перажытае, запаветнае. Асенняя пара згасання, замірання прыроды навявае ў душу светлы сум, шчымлівую згадку, роздум пра бясконцасць жыцця. Вытанчанасць лірычнага пачуцця трымаецца не столькі на зрокавым уяўленні, колькі на псіхалагічных асацыяцыях. Створаная жывапісная карціна выяўляе чароўную прыгажосць, разлітую ў прыродзе. У вершы надзвычай тонка ўзнаўляюцца дэталі, ледзь заўважныя для вока драбнюткія адценні восеньскай раніцы. Пра тое, што перажыты стан прыроды вельмі дарагі і блізкі паэту, можна меркаваць па вобразах-карцінах, якія трымаюцца на паўторы слоў і сугуччах («матылькі-мітульгі», «берагі-беражыстыя»), на ўзмацненні кантэкстуальна сінанімічных дзеяслоўных груп («I узвее яна, і пасцелецца, / распаветрыцца на берагі»; «I ліецца, віецца сукрысты ён, / і разгортваецца каля дрэў»; «Прытулі, прыхіні на апошняе / і згадай гэты дзень залаты,»; «Не бядуй, не гаруй; я прыйду, я вярнуся»),\\
 Нягледзячы на тое, што ў вершы ўзноўлена «развітальная хвіля», у цэлым лірычнае перажыванне пазбаўлена адзнак роспачы, журботнасці. У ім пераважаюць светлыя, мажорныя тоны, жыццялюбны настрой. Драматызм прыглушаны, вынесены ў падтэкст. Апісанне асенняга пейзажу, зробленае з надзвычайным замілаваннем, унутраным трымценнем і цеплынёй, дапамагае абвастрыць момант развітання, як можна меркаваць, з каханай.
@@ Радок 58: / Радок 58: @@
   * [[творы/якуб-колас/якуб-колас-раніца-вясною]]
   * [[творы/авяр-ян-дзеружынскі/авяр-ян-дзеружынскі-летняя-раніца]]
-  * [[textdiss>вясновая-раніца]]
+  * [[ibdc.ped>вясновая-раніца]]
   * [[творы/язэп-пушча/язэп-пушча-раніцу-шчэбет-пільнуе]]
-  * [[textdiss>раніцою]]
+  * [[ibdc.ped>раніцою]]