Ты ляжыш у мяне на далоні,
найдрабнейшая з кветак.
Я пытаўся, пытаю сягоння:
чым ты вабіш нас

гэтак?

Ледзь прыкметны для нашага вока,
быццам зернетка маку.
Ад зямлі не расцеш ты высока,
і заўважыць не ўсякі.

А калі расцвіцеш на узлессі,
закрасуеш у пушчы, —
хараством ты тады апранешся,
сапраўды, неўміручым.

Найдрабнейшыя кветкі ствараюць, —
твае, верас любімы, —
пекнату, што гарыць, не згарае
у цудоўных кілімах.

Як пабачу цябе, так і ўспомню
пералескі, палеткі,
дзе калісьці узяў на далонь я
ўпершыню твае кветкі.

1958

• янка-журба/янка-журба-дзяўчынка-і-кветкі
• міхась-зарэцкі/міхась-зарэцкі-кветка-пажоўклая
• васіль-вітка/васіль-вітка-казкі-і-краскі
• васіль-зуёнак/васіль-зуёнак-гарлачык
• змітрок-бядуля/змітрок-бядуля-кветка