Гэта старая версія дакумента!
Сяргей Грахоўскі — Твой голас
Тут сонца і ружы у скверы,
Тут спеюць інжыр і хурма,
І цяжка адразу паверыць,
Што недзе ў Сібіры – зіма,
Што хмары, звісаючы нізка,
Дарогі вадой залілі,
Што восень у нас і над Мінскам
Ляцяць і ляцяць жураўлі,
Што голыя мокнуць асіны,
Што з клёнаў апалі лісты,
Ад іх, як ад лапак гусіных,
Наўкол чырванеюць сляды.
Мне так закарцела дадому,
Пакуль не мінуў лістапад,
І раптам знаёмы-знаёмы
Твой голас паклікаў назад.
Даводзіла ты мне старанна,
Што трэба на поўдні пажыць…
Я чуў, што дрыжыць не мембрана,
А радасны голас дрыжыць.
Здалося, нібы ўвачавідку
Мы побач з табою стаім
І провада тонкую нітку
Сагрэлі дыханнем сваім.
Здалося, крануліся скроняў
Гарачыя вусны твае,
Даспеў вінаград на адхоне,
І сонца над намі ўстае.
Бо шчасце не ведае меры,
А шчасця без веры няма.
Няхай жа і ў нашыя дзверы
Не грукае болей зіма.
І раптам, не скончыўшы сказа,
Ты змоўкла: хвіліны прайшлі…
І зноў над хрыбтамі Каўказа
Аднекуль ляцяць жураўлі.
1959
Крыніца: Грахоўскі, С. Выбраныя творы. У 2 т. Т. 1. Вершы [Аўт. прадм. В. Вітка]. – Мінск: Мастацкая літаратура, 1983. – 382с.