Чыноўнік спакойна давесці ўмее,
Што белае чорным уявіш і ты,
«Народ,— ён тлумачыць, — не зразумее
Занадта дачаснай тваёй праматы.

Народу патрэбны інакшыя песні,
Згадзіся, а іх у цябе і няма.
Пішы, каб вясною здалося прадвесне,
А восенню — лютая наша зіма.

Пішы для народа патрэбную праўду,
А ты калупаешся ў дробнай брыдзе,
Таму нават звання дасюль не прыдбаў ты,
Таму не вядомы нікому нідзе.

Я ведаю цвёрда, што трэба народу,
На варце яго інтарэсаў стаю,
Каб укараніць крытыканаў пароду
I ўзяць на цыгундар адвагу тваю».

Даслухаў яго, і, як токам, затрэсла:
«Народны заступнік» абедзве рукі
Да хрусту ўвагнаў у высокае крэсла,
Каб толькі не страціць рублі і пайкі.

Не, не абаронца ты, а забаронца.
Цябе нарадзілі за праўду раней,
Гатовага Месяц закрэсліць і Сонца,
Ды толькі народ за цябе разумней.

Што ён разумее, табе не закрэсліць.
Магчыма, пакруцішся трохі яшчэ
I вылеціш коркам з утульнага крэсла,
Як знізу і зверху табе прыпячэ.

• якуб-колас/служэнне-народу-асноўны-абавязак-мастака
• якуб-колас/якуб-колас-народ-у-трылогіі-на-ростанях-
• душа-народа
• юрась-свірка/юрась-свірка-верны-крэўнаму-брацтву
• васіль-зуёнак/васіль-зуёнак-будучыня