~~META:
title = Лісічкі
&keywords = грыбы, лісічкі, некалькі, месца, ягадніку, жоўтымі, грыбоў, грыбкі
&abstract = Чытаць эцюд Рыгора Ігнаценкі "Лісічкі"
&iftrue = nan
~~

====== Лісічкі ======
Тым яны, відаць, і дарагія, што з’яўляюцца першымі.\\
У лесе яшчэ няма ніякіх грыбоў, а яны жоўтымі грамафончыкамі там і сям пачынаюць радаваць вока грыбніка.\\
У вёсцы жанчыны не адмылі рук ад чарніц, а я ўжо па першыя лісічкі ў лес іду.\\
– Ці не ў грыбы? – здзіўляюцца аднавяскоўцы.\\
– У грыбы.\\
– Якія ж зараз, цікава, грыбы, калі лес ягадамі завалены?\\
– Што ж, праверым, – адказваю.\\
Прыходжу ў стары бор, на тое месца, дзе на прагалінцы гнілы пень рассыпаецца ў рыжую пацяруху. Дакладна праверана: няма тут лісічак, значыць нідзе іх яшчэ не будзе. А калі ж зажаўцелі, праз тыдзень-паўтара, яны абавязкова з’явяцца і ў іншых лясных мясцінах.\\
А вось і знаёмае месца. Гляджу на рыжы подсціл каля пня і засмучаюся – няма грыбоў. Ну што ж, няма дык няма. Раней належнага часу не прымусіш іх расці. Прысядзеш, каб сарваць некалькі буйных ягад, якія так і просяцца ў рот. Уперадзе, бачыш, нешта зажаўцела. Быццам агеньчык у цемры бліснуў. Таропка расхінаеш зялёны ягаднік – лісічка! А крыху правей яшчэ некалькі грыбкоў.\\
I толькі цяпер заўважаеш каля пня месцамі прыўзнятую леташнюю лістоту, з-пад якой малюсенькія, велічынёю з напарстак грыбкі хітравата на цябе пазіраюць.\\
Тыя лісічкі, што выраслі ў цяністым ягадніку, буйныя, ломкія, да спацелых шапачак прыліпла рознае лясное смецце. На адкрытым жа месцы грыбкі маленькія, сухія, з падсмажанымі да бураватасці на сонцы краямі.\\
Пачынаеш нетаропка хадзіць вакол пня, уважліва ўглядаючыся ў спляценне густога ягадніку. I кошык, хаця і марудна, але ўсё ж напаўняецца жоўтымі дарункамі летняга лесу.\\
Здаецца, зусім непрыкметныя грыбы лісічкі, а сэрца пры першай сустрэчы з імі так радуецца, як і тады, калі збіраеш прыгажуноў баравікоў альбо падасінавікаў.