Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:рыгор-крушына:творчасць-рыгора-крушыны [2025/08/23 15:53] – vedybeadmin
+++ творы:рыгор-крушына:творчасць-рыгора-крушыны [2025/08/23 15:58] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 7: / Радок 7: @@
 ====== Творчасць Рыгора Крушыны ======
-Адным з найлепшых паэтаў старэйшага пакалення, якія пакінулі Беларусь напрыканцы Другой сусветнай вайны, быў [[litpers>рыгор-крушына|Рыгор Крушына]] (сапраўднае імя Рыгор Казак). Нарадзіўся ён на Случчыне ў сям’і паштовага служачага, правёў дзіцячыя гады ў Вільні, але на летнія вакацыі прыязджаў на Радзіму. У 1914 годзе ягоная сям’я пераехала ў Разань, але пасля Першай сусветнай вайны вярнулася на Случчыну. У 1925 годзе Крушына вучыўся ў Менскім палітэхнічным інстытуце, дзе сустрэў шмат пісьменнікаў; у 1927 годзе ён далучыўся да літаратурнага аб’яднання «[[слоўнік/маладняк|Маладняк]]», а ў 1935-м скончыў Маскоўскі кінематаграфічны інстытут. Вярнуўшыся ў Беларусь у час нямецкай акупацыі, ён застаўся на захопленай тэрыторыі, працаваў у шэрагу беларускіх выданняў, а ў 1944-м, перад наступленнем Чырвонай арміі, перабраўся ў Нямеччыну. Рэшту жыцця ён правёў у Нямеччыне і ЗША. Свой першы верш Рыгор Крушына надрукаваў у 1927 годзе, а ў 1930-м у Гомелі выйшаў калектыўны зборнік «Разгон», куды таксама ўвайшлі вершы Крушыны – як на тэмы сацыялістычнага пераўтварэння краіны, так і пейзажная і любоўная лірыка. У 1931 годзе ён сабраў свае творы ў зборнік пад назвай «Паэзія чырвонаармейца», а ў 1930-х зрабіў шмат перакладаў рускай, грузінскай, украінскай і польскай паэзіі. Спроба выдаць напрыканцы 30-х другі зборнік «Шкумат пачуцця» не ўдалася. Падчас нямецкай акупацыі Крушына пісаў збольшага лірычныя вершы, і ягоны наступны зборнік «Лебедзь чорная» пабачыў свет, калі паэт ужо быў у эміграцыі. Па эмігранцкіх мерках, пладавіты (а эмігранты не атрымлівалі шчодрых дзяржаўных датацый, што выдзяляліся як на добрыя, так і на кепскія кнігі савецкіх пісьменнікаў), Рыгор Крушына апублікаваў у Рыме эпічную паэму «Калыханка» (1953), а выдавецтва «Бацькаўшчына» ў Мюнхене і Нью-Ёрку надрукавала ягоныя выбраныя творы (Крушына 1957). Пазней ён выдаў яшчэ пяць кніг уласнай паэзіі: «Вячорная лірыка» (1963), «Хвіліна роздуму» (1968), «Вясна ўвосень» (1972), «Дарогі» (1974) і «Сны і мары» (1975).\\
+Адным з найлепшых паэтаў старэйшага пакалення, якія пакінулі Беларусь напрыканцы Другой сусветнай вайны, быў [[постаці/рыгор-крушына|Рыгор Крушына]] (сапраўднае імя Рыгор Казак). Нарадзіўся ён на Случчыне ў сям’і паштовага служачага, правёў дзіцячыя гады ў Вільні, але на летнія вакацыі прыязджаў на Радзіму. У 1914 годзе ягоная сям’я пераехала ў Разань, але пасля Першай сусветнай вайны вярнулася на Случчыну. У 1925 годзе Крушына вучыўся ў Менскім палітэхнічным інстытуце, дзе сустрэў шмат пісьменнікаў; у 1927 годзе ён далучыўся да літаратурнага аб’яднання «[[слоўнік/маладняк|Маладняк]]», а ў 1935-м скончыў Маскоўскі кінематаграфічны інстытут. Вярнуўшыся ў Беларусь у час нямецкай акупацыі, ён застаўся на захопленай тэрыторыі, працаваў у шэрагу беларускіх выданняў, а ў 1944-м, перад наступленнем Чырвонай арміі, перабраўся ў Нямеччыну. Рэшту жыцця ён правёў у Нямеччыне і ЗША. Свой першы верш Рыгор Крушына надрукаваў у 1927 годзе, а ў 1930-м у Гомелі выйшаў калектыўны зборнік «Разгон», куды таксама ўвайшлі вершы Крушыны – як на тэмы сацыялістычнага пераўтварэння краіны, так і пейзажная і любоўная лірыка. У 1931 годзе ён сабраў свае творы ў зборнік пад назвай «Паэзія чырвонаармейца», а ў 1930-х зрабіў шмат перакладаў рускай, грузінскай, украінскай і польскай паэзіі. Спроба выдаць напрыканцы 30-х другі зборнік «Шкумат пачуцця» не ўдалася. Падчас нямецкай акупацыі Крушына пісаў збольшага лірычныя вершы, і ягоны наступны зборнік «Лебедзь чорная» пабачыў свет, калі паэт ужо быў у эміграцыі. Па эмігранцкіх мерках, пладавіты (а эмігранты не атрымлівалі шчодрых дзяржаўных датацый, што выдзяляліся як на добрыя, так і на кепскія кнігі савецкіх пісьменнікаў), Рыгор Крушына апублікаваў у Рыме эпічную паэму «Калыханка» (1953), а выдавецтва «Бацькаўшчына» ў Мюнхене і Нью-Ёрку надрукавала ягоныя выбраныя творы (Крушына 1957). Пазней ён выдаў яшчэ пяць кніг уласнай паэзіі: «Вячорная лірыка» (1963), «Хвіліна роздуму» (1968), «Вясна ўвосень» (1972), «Дарогі» (1974) і «Сны і мары» (1975).\\
 У вершах Рыгора Крушыны пануе настальгія па страчаным мінулым – тэма, якая прымае самыя розныя формы ў паэзіі 1950-х. Ягоны журботны настрой часта звязваецца з надвор’ем, змены якога здольныя палепшыць самаадчуванне лірычнага героя. Напрыклад, даволі кранальны верш «[[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-да-цябе-дарагая|Да цябе, дарагая]]», паэт адрасуе сваёй маці, якая засталася ў далёкай Беларусі. У канцы верша лірычны герой пакідае горад, каб знайсці супакой на вёсцы.\\
 У вершы «У засмучаных эмоцыях» памеры, шум і мітусня Нью-Ёрка апынаюцца чужымі для паэтавай музы, хаця ў іншым вершы, «На Брадвэю», яны знаходзяць адбітак у выразных словах і гуках, якія перадаюць бесперапынны рух аўтамабільнага, аконнага і рэкламнага святла.\\
@@ Радок 14: / Радок 14: @@
 Рыгору Крушыну, відавочна, найбольш удаюцца кароткія формы, таму тром часткам «Кантаты самотных» не стае структурнага і фармальнага адзінства, і іх ідэйна-тэматычны стрыжань застаецца ў нейкай ступені размытым. Адчай, адлюстраваны ў паэме, лепш выказаны ў нашмат карацейшым творы «[[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-адвячоркам|Адвячоркам]]», а прырода і галоўная мэта паэтычнага слова Р. Крушыны больш моцна паказана ў вершы «О слова салодка-хмялёвае...», дзе песня пра Беларусь параўноўваецца з гімнам перадвелікоднага тыдня.\\
 Пакуль Р. Крушына здольны пісаць, ён не адчувае сябе адзінокім (верш «Родныя гукі»), але ягоныя ўспаміны пра Беларусь не могуць быць замененыя на рэаліі, з якімі ён сутыкаецца ў эміграцыі: напрыклад, сыр (верш «Хатні сыр»), снег («А тут інакш»), альбо яблыкі ды грушы («У Слуцку смачныя грушы...»). У вершы «Катрынка» гукі народнай музыкі прызнаюцца найважнейшымі і незаменнымі.\\
-Сёмы і апошні Крушынаў зборнік «Сны і мары» (1975) выклікае вялікую цікавасць у адносінах вершаскладання і формы наогул; гэтая кніга найцікавейшая з чыста паэтычнага гледзішча. Відавочным арыенцірам для Р. Крушыны стаў [[litpers>максім-багдановіч|Максім Багдановіч]], што бачна з верша «[[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-з-формай|З формай]]».\\
+Сёмы і апошні Крушынаў зборнік «Сны і мары» (1975) выклікае вялікую цікавасць у адносінах вершаскладання і формы наогул; гэтая кніга найцікавейшая з чыста паэтычнага гледзішча. Відавочным арыенцірам для Р. Крушыны стаў [[постаці/максім-багдановіч|Максім Багдановіч]], што бачна з верша «[[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-з-формай|З формай]]».\\
 У гэтым зборніку часта сустракаюцца цвёрдыя вершаваныя формы, у тым ліку [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-санет|санет]], [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-рандо|рандо]], [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-трыялет|трыялет]], [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-тэрцыны|тэрцына]], [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-секстына|секстына]], [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-актава|актава]], [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-вілянэль|віланела]], [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-канцона|канцона]] і паліндром, а таксама [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-стансы|стансы]], серэнады, балады, [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-элегія|элегіі]] ды кантаты. Акрамя гэтага, сувязь з Багдановічам падкрэсліваецца спробамі засваення японскіх формаў, такіх, як [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-японскія-танкі|танка]] і [[творы/рыгор-крушына/рыгор-крушына-хай-кай|хайку]].\\
 З цягам часу тэматыка вершаў Крушыны не нашмат змянілася, але новы падыход да формы напрыканцы ягонага жыцця відавочны, як, напрыклад, у вершы-[[слоўнік/таўтаграма|таўтаграме]] «Спевы сьняжынак».\\