Бываюць, крый Божа, благія настроі…
Нацягнуцца струны на смутак і боль:
Заплача прырода, заплачуць героі,
У аўтара згубіцца строгі кантроль.

Героі праходзяць тады непрыкметна,
Няма ў іх аблічча, прыгожай хады.
У творы лірычны радок непрыветна
Душу закране адгалоскам нуды.

Людзкая душа не заўсёды спявае,
Пустым застаецца паперы лісток.
А дзе-ж ты, нататка мая чарнавая?
Я чую апошні сігнальны свісток.

З газетнае хронікі злыя навіны:
Піраты ў паветры… Паўстанні… Разбой…
Ці можна смяяцца ў такія хвіліны?
Ці горкі настрой адпадзе сам сабой?

Я ў смутку нямею на гэткім пытанні:
– Чаму часта плодзіцца зло на зямлі,
А людзі маўчаць у душэўным хістанні, –
Насупраць нічога зрабіць не змаглі.

• максім-багдановіч/не-кувай-ты-шэрая-зязюля
• максім-танк/максім-танк-ой-не-гніце-ветры
• аркадзь-куляшоў/аркадзь-куляшоў-элегія
• пімен-панчанка/пімен-панчанка-прысніўся-сон
• элегія